Ανακαλύπτοντας το δικό μας Μίτο της δικής μας Αριάδνης | Της Μαρίας Παπαμαργαρίτη - Μπασινά

Οι σελίδες του ημερολογίου ανελέητα προχωρούν και εγώ περιτυλίγομαι ήδη από αυτό το άγχος της ανασυγκρότησης του Σεπτέμβρη που πλησιάζει. Τα Εισερχόμενα e-mails αρχίζουν να ξυπνάνε από το λήθαργό τους και εγώ φλερτάρω με την καλά κρυμμένη ανάγκη μου να τα μετακινήσω στα Ανεπιθύμητα ή στον Κάδο των απορριμάτων. Ένα τόσο δα κλικ με το ποντίκι μου και τα μηνύματα μπορούν όλα να εξαφανιστούν ως δια μαγείας από την οθόνη μου. Mπορώ ακόμα και να τα ρίξω στον καιάδα των μόνιμα διαγραμμένων.

-«Είστε σίγουρη ότι θέλετε να προχωρήσετε στη μόνιμη διαγραφή των επιλεγμένων;»σε ρωτά ο υπολογιστής. Και εσύ ελαφρά τη καρδία πατάς «Ναι».

Μα έλα που δεν το κάνεις γιατί ο φόβος φυλάει τα έρημα, έλεγε ο παππούς. Και έτσι κάθεσαι απλώς έχοντας πατήσει «Όχι» και παλεύεις να απολαύσεις αυτό το λίγο ακόμα των διακοπών που σου έχει απομείνει.

Βέβαια οι προσφορές για καλοκαιρινές αποδράσεις και μάλιστα οικονομικές συνεχίζονται. Διακοπές της τελευταίας στιγμής όπως λέει και το θέμα του e-mail των προσφορών που έρχεται να σε ενημερώσει. Άλλωστε όπως λέγαν από παλιά ο Σεπτέμβρης είναι ίσως ο καλύτερος μήνας για διακοπές. Λιγότερος κόσμος. Λιγότερος πανικός, καλύτερη εξυπηρέτηση, περισσότερη άπλα, περισσότερη θάλασσα δική σου. Μια παραλία για σένα. Για σένα που με ή χωρίς ταίρι, οικογενειακές υποχρεώσεις δεν έχεις. Κεφτεδάκια, ταπεράκια, παιδάκια είναι μακριά γιατί τα σχολεία ανοίγουν τη θύρα τους οσονούπω.

Μα τι τα θες τι τα γυρεύεις; Ο χρόνος χάρες δεν κάνει. Περνάει και μάλιστα γρήγορα. Ειδικά τότε που έχεις άδεια, που είσαι μακριά από τα εργασιακά πρέπει, από το φόρτο των projectsπου κατακλύζουν πια τους εργαζόμενους των μεγαλύτερων ή και μικρότερων εταιρειών. Μετά το 15αύγουστο κάθε κατεργάρης μαζεύεται σιγά σιγά στον πάγκο του, τηρώντας ευλαβικά την αλήθεια της λαϊκής θυμοσοφίας.

Οι φοιτητές σε μια εβδομάδα βουτούν πάλι στη δίνη της εξεταστικής, οι ήδη άνεργοι δεν μπορούν πια άλλο να κλείνουν τα μάτια στην ανάγκη να πέσουν με τα μούτρα στην ανάγνωση των αγγελιών για εργασία και οι νοικοκυρές και δη οι έγγαμες αρχίζουν να φτιάχνουν έστω και νοερά τις to-doλίστες τους. Όσο για τα παιδιά... τα’παμε. Οι βιτρίνες ήδη κατακλύζονται από τα σχολικά είδη.

Η Διαφυγή λοιπόν λέξη που πλανάται πλάνην οικτρά. Γιατί το ρολόι των εποχών δεν ξεγελιέται. Και εκεί που με έχει πιάσει μαύρη απελπισία βλέπω κάτω από την πόρτα κάτι να μπαίνει. Α ναι ξέχασα να σάς το πω. Ανήκω στους τυχερούς που την αλληλογραφία μου τη βρίσκω κάτω από την πόρτα μου να με περιμένει. Ας είναι καλά η κα Γιώτα του ισογείου. Μη δει ταχυδρόμο να έρχεται. Εκεί καραούλι τον περιμένει κάθε πρωί. Να του πει μια καλημέρα, να του προσφέρει ένα ποτήρι νερό βρε αδερφέ. Συνταξιούχος δασκάλα η κα Γιώτα με έντονη την επιθυμία της προσφοράς. Δυο παλικάρια τα σπούδασε και της τα φαγαν τα ξένα. Ας όψεται η κρίση. «Εσείς έρχεστε και φεύγετε σαν κομήτες, το χαζοκούτι δεν απαντά οπότε τι να κάνω και εγώ; Έχω τον ταχυδρόμο μας για συντροφιά.»

Δε σηκώνομαι αμέσως γιατί τώρα έτσι όπως είμαι μπουχτισμένη από όλο αυτό το ψυχοπλακωτικό –φιλοσοφικό μου ντελίριο πού όρεξη για καλημέρες;

Μόλις όμως ακούω την πόρτα του ασανσέρ να κλείνει τρέχω να πιαστώ από την απροσδόκητη διέξοδο φυγής μου. Ένα γράμμα, ένα προσκλητήριο, ένας λογαριασμός. Κάτι για να χαρώ ή να γκρινιάξω. Κάτι όμως διαφορετικό. Και είναι εκεί μια κάρτα με γραμματόσημο και ξεροτήγανα στο εξώφυλλο. Η περιγραφή στο πίσω μέρος «Παραδοσιακό κρητικό έδεσμα, ξεροτήγανα» και δυο γραμμές «Σε περίπτωση που αναρωτιέσαι αν οι φωτογραφίες των media είναι φώτοσοπ, σου λέμε πως όχι  Σε φιλώ με την αύρα του έγγαμου βίου μου!».

Ιδού λοιπόν η Διαφυγή μου...μπροστά μου στέκεται και με τυλίγει. Η ύπαρξη των δικών μου ανθρώπων.  Οι έρωτές τους, οι χαρές τους, άλλες φορές οι λύπες τους. Μαζί με τα δικά μου γίνονται ένας μίτος πολύχρωμος που τελικά μάς γλιτώνει από το Μινώταυρο των λαβυρίνθων της εποχής μας.

Και επειδή οι λαβύρινθοι πάντα θα χτίζονται κατά παραγγελία του κάθε Μίνωα που θα θέλει να φυλακίσει ό,τι τον ενοχλεί, ένα σάς λέω με σιγουριά ...όσο υπάρχουν άνθρωποι θα υπάρχει πάντα ο δικός μας πολύχρωμος Μίτος της δικής μας Αριάδνης....της Αριάδνης που παίρνει σάρκα και οστά από την εσωτερική μας δύναμη....Καλό μας Φθινόπωρο!

Υ.Γ. Να ζήσετε Αντιγονάκι! Και στα δικά τους οι ελεύθεροι πολιορκημένοι!!!

Μαρία Παπαμαργαρίτη - Μπασινά

Από μικρή μαγευόμουν με τις λέξεις γι’ αυτό σπούδασα φιλολογία. Η φράση όμως «Κάθε βιβλίο ανοίγει ένα παράθυρο στον κόσμο» μάγεψε τη ζωή μου δια παντός. Από τότε θαυμάζω και εξερευνώ τα παράθυρα που μου ανοίγουν οι αναγνώσεις μου. Γράφοντας κατασκευάζω τα δικά μου. Για ό,τι γράφω έμπνευση ο κόσμος μας τούτος ο μικρός, ο μέγας και οι άντρες του οικογενειακού μου μικρόκοσμου.