Ο θεατής... | Της Μαριάννας Φωτοπούλου

Τα βήματα σου στην άσφαλτο βαριά.

Το κεφάλι σου σκυφτό.

Οι ώμοι σου γερμένοι.

Περιπλανιέσαι με αδειανό βλέμμα,

ατημέλητα μαλλιά,

ατημέλητα ρούχα,

χωρίς να κάνεις τίποτα.

Απλά παρακολουθείς

λες και θέλεις να χαράξεις στιγμές, εικόνες, πρόσωπα άλλων στη μνήμη σου.

Προσπαθείς να γίνεις αόρατος.

Προσπαθείς να γίνεις φάντασμα.

’Αφησες τον χρόνο να περάσει απο πάνω σού χωρίς να κάνεις την παραμικρή κίνηση να ζήσεις,

να παλέψεις,

να αναπνεύσεις.

Να’σαι τώρα

ένας θλιβερός θεατής που παρακολουθεί με μάτια κρύα, κενά

τις ζωές των άλλων.

Ούτε στον καθρέφτη δεν αντέχεις να κοιτάζεις,

τα μαρτυράει όλα το πρόσωπό σου.

Δεν μπορείς να κρυφτείς και το ξέρεις..

Αλλά για άλλη μια φορά εσύ αποφασίζεις να μην το αντιμετωπίσεις.

Φυλακισμένος σε μια φυλακή φτιαγμένη απο εσένα τον ίδιο.

Παγιδευμένος στις ίδιες σου τις αποφάσεις.

Δυστυχισμένος απο τις ίδιες σου τις επιλογές.

Σε πετυχαίνω συχνά στο δρόμο και θέλω να έρθω να σου μιλήσω,

να σου πω κάτι,

να σε ταρακουνήσω,

να ξυπνήσεις απο τον λήθαργο που έχεις βυθιστεί

αλλά πάντα κάτι με σταματάει

ίσως η σιγουριά που δείχνεις

στην απόφαση που έχεις πάρει να είσαι ως το τέλος απλά ο θεατής.

Να βλέπεις ανθρώπους να γελάνε, να μιλάνε, να κλαίνε, να δείχνουν ευτυχισμένοι, δυστυχισμένοι, αγχωμένοι, ερωτευμένοι

και να μην απλώνεις το χέρι σου  να μοιραστείς και εσύ κάτι με κάποιον.

Θα κινήσε πάντα εκ του ασφαλούς..

Μείνε λοιπόν με την ασφάλεια σου μόνος και δες τον κόσμο να προχωράει...

Η Μαριάννα Φωτοπούλου, σπουδάζει στο Τμήμα Γερμανικής Γλώσσας και Φιλολογίας του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Το γράψιμο είναι το πάθος της "μέσα απο αυτό εκφράζομαι. Αν δεν έγραφα, δεν θα είχα τίποτα να πω".