Για τον Δήμο. | Της Ιουλίας Βελισσαράτου
Το Δήμο τον γνώρισα πριν από 20 χρόνια στο εξοχικό μας στην παραλία. Γείτονες. Μου τον είχε συστήσει η Ευγενία ως τον αγαπημένο της, με την οποία τα σπίτια μας είναι απέναντι. Αυτό που μου είχε κάνει εντύπωση ήταν ότι παρόλο που - ήταν δεν ήταν 18 χρονών- μιλούσε για τον έρωτα και τη ζωή με τόση αυτοπεποίθηση και σιγουριά που ξάφνιαζε..
Δε θα ξεχάσω πώς έλαμπαν τα μάτια του όταν μιλούσε για εκείνη.. « Σε ένα λεωφορείο τη γνώρισα … Την έβλεπα συχνά στη στάση και μου άρεσε. Μια μέρα μπήκα στο λεωφορείο και προφασίστηκα ότι πάω κάπου κοντά στη στάση που θα κατέβαινε. Ούτε ήξερα που πήγαινε το λεωφορείο. Το μόνο που με ένοιαζε ήταν να της μιλήσω. Ήξερα από την πρώτη ματιά ότι ήταν η γυναίκα της ζωής μου!»
«‘Ένα αμούστακο αγόρι μπορεί να ξέρει ποιος είναι ο έρωτας της ζωής του;»..σκεφτόμουν η δύσπιστη..Αλλά δεν ήταν στο μόνο που θα με αποστόμωνε ο Δήμος… Ο γάμος τους έγινε σύντομα και λίγα χρόνια αργότερα ήρθαν και τα παιδιά..Όμως δεν επαναπαυόταν..Δε βάλτωνε..Όταν δεν του άρεσε η μία δουλειά έφευγε και πήγαινε στην άλλη..
« Καλά δε φοβάσαι να ρισκάρεις;» Γιατί να φύγεις από μία σίγουρη δουλειά για μία καινούρια; Τώρα έχεις οικογένεια!» του έλεγαν διάφοροι… Κι όμως. Πριν ακόμα σαρώσει το τσουνάμι της κρίσης όλα τα επαγγέλματα, ο Δήμος έλεγε: « Mόνο αυτός που δε ρισκάρει διακινδυνεύει περισσότερο. Δε θα κάτσω σε μία δουλειά που δεν εκτιμούν τα προσόντα μου. Για ποιο λόγο σπούδασα; Και έκανα μεταπτυχιακό;»
Ήταν ακούραστος. Θυμάμαι ότι ξυπνούσε από τα χαράματα για να παίξει μπάσκετ, το αγαπημένο του άθλημα..Για να προλάβει όλες τις ώρες τις ημέρας..Του στοίχισε όταν χτύπησε στο γόνατο και δεν μπορούσε να προπονεί τους αθλητές του..
Όταν έπιασε φωτιά ένα καλοκαίρι και κινδύνεψε το σπίτι του και το δικό μας βούτηξε στις φλόγες για να τα σώσει. Βοήθησε και τους διπλανούς ρίχνοντας νερό στις αυλές..
Δε θα ξεχάσω όταν χώρισα με πήγε βόλτα με την Ευγενία και μου είπε « Μην σκας. Η ζωή συνεχίζεται. Ή μάλλον τώρα αρχίζει. Να ξέρεις πως υπάρχει πάντα δεύτερη ευκαιρία που συνήθως είναι καλύτερη»
Δεν μπορούσα να καταλάβω από πού αντλούσε τη σοφία του…
Το τελευταίο διάστημα δεν άκουγα συχνά νέα του..Ήταν πιεσμένος με τη δουλειά και έκανε πολλά ταξίδια στο εξωτερικό για να κερδίσει λίγο περισσότερα χρήματα. Η Ευγενία μου έλεγε πως σκεφτόταν σοβαρά το ενδεχόμενο να φύγει στο εξωτερικό. Να πάει ένα διάστημα μόνος του και μετά να φέρει και την οικογένεια..
Ήταν κουρασμένος… Όσο και αν υπήρξε φύσει αισιόδοξος και τις πιο δύσκολες στιγμές η κρίση φαίνεται πως είχε αρχίσει να τον καταπονεί..Το καλοκαίρι που μας πέρασε δεν ήρθε καθόλου στην Ελλάδα.. Παραξενεύτηκα. Ήξερα πόσο του έλειπε η οικογένεια του..Όταν γύρισε δεν ήταν ο ίδιος.. Νεύρα, άγχος ,αγωνία…
Ώσπου μια μέρα έμαθα πως μεταφέρθηκε εσπευσμένα στο νοσοκομείο στο τελευταίο στάδιο του εγκεφαλικού..Η κατάσταση μη αναστρέψιμη..Το βλέμμα βουβό και ασάλευτο και ο νους μουδιασμένος να μην μπορεί να συλλάβει τη στιγμή..Δεν άντεξα να τον αποχαιρετήσω..
Τι τραγούδι να σου πω βρε Δήμο, εκεί που πάς; Γιατί δεν περίμενες να μου πεις τα νέα από τις μυθικές χώρες που επισκέφθηκες όπως κάθε καλοκαίρι;Γιατί έφυγες τόσο νωρίς;
Δεν ξέρω αν είναι η κρίση που εξουδετερώνει αργά αλλά σταθερά τις ψυχικές μας αντιστάσεις ή αν ήμασταν ήδη πολύ αδύναμοι…
Δεν είναι δίκαιο όμως να χάνονται ζωές που έχουν πολλά ακόμα να δώσουν..
«Πού πήγε ο Δήμος μαμά» ; Με ρώτησε η κόρη μου την ημέρα που τον αποχαιρέτησαν οι δικοί του άνθρωποι.... «Έγινε αγγελάκι και μας βλέπει από ψηλά ,..απάντησα για πρώτη φορά αποφεύγοντας το βλέμμα της…»
Της Ιουλίας Βελισσαράτου
