Ελεγεία των σύγχρονων καιρών (1) | Της Μαριάνθης Γρ. Λαζαρίδου

«Πού ακούστηκε μωρέ, Έλληνας να σκοτώνει Έλληνα;»

(Βέγγος, από την ταινία «Ψυχή βαθιά»)

Τόσο σαθρά, τόσο αναίτια δεν ειπώθηκε ποτέ η λέξη ζωή, όσο αυτόν τον καιρό.

Τόσο λανθασμένα, τόσο παράδοξα δεν ειπώθηκε ποτέ η λέξη άνθρωπος.

Όταν γεννιόμαστε δεν έχουμε όνομα, ταυτότητα, ταμπέλες.

Κι όμως στο θάνατο αποκτάμε άλλες διαστάσεις, ηρωικές, αψεγάδιαστες, γιγάντιες.

Κανείς δε ρώτησε τους γονείς του δολοφονημένου ράπερ Παύλου Φύσσα (Κillah P) αν επιθυμούν να βλέπουν πρωτοσέλιδο στις εφημερίδες, φωτογραφία με την επιθανάτια αγωνία του γιού τους. (Και στ' αλήθεια πώς αποκαλείς ένα άτομο που βλέποντας κάποιον να ξεψυχά τον έβγαλε φωτογραφία;! Και τι χαρακτηρισμό να προσδώσεις σε αυτούς που την αγόρασαν, έναντι αδρού ποσού και τη δημοσίευσαν; Γέμισαν τα media με φωτογραφίες, βίντεο, δημοσιεύματα υπέρ της μνήμης ενός νεαρού νεκρού, που κάνουν όμως το αντίθετο. στηλιτεύουν κι εκμεταλλεύονται ακόμα κι αυτό το θάνατό του.)

Κανείς δε ρώτησε την οικογένεια του φερόμενου ως δολοφόνου Ρουπακιά, αν υποφέρουν εξίσου, με την εγκληματική ενέργεια που τους στιγμάτισε δια βίου. (Αντίθετα έστησαν αγχόνες, όχι μονάχα για τον δολοφόνο, αλλά και για όλους όσους σχετίζονται με αυτόν. Δε θα πω ο αναμάρτητος, θα αναρωτηθώ μονάχα, αν φταίνε στ' αλήθεια όλοι.)

Μα όχι. Όπως δεν είναι όλοι ήρωες, έτσι δεν μπορεί να είναι κι όλοι δολοφόνοι.

Ένας άνθρωπος σκότωσε έναν άλλο.

Αυτή είναι η είδηση.

Ο νεκρός μουσικός, μέσα από τα τραγούδια του εξέφραζε τις κοινωνικές και πολιτικές του ανησυχίες, καταδίκαζε όλο το πολιτικό σύστημα που οδήγησε τη χώρα μας στην κρίση. όλο, χωρίς να αναφέρεται σε συγκεκριμένο κόμμα.

Κρέμασαν όμως ταμπέλες, προσέδωσαν ηρωικές δάφνες και ετοίμασαν, κρεμάλες!

Σε ποιους; Για ποιους;

Ώστε στο αίμα θα απαντήσουν με νέο φονικό;

Η χώρα αυτή πόσο πρέπει να αιμορραγήσει ακόμα, πόσο ακόμα θα μας τριβελίζουν αποσπώντας την προσοχή μας από τα κοινωνικά προβλήματα, για να μας παρασύρουν σε ένα παιχνιδάκι όπου θα θυσιάζονται άνθρωποι ως όργανα, ξεκάθαρα και μόνο για να εξυπηρετήσουν πολιτικές σκοπιμότητες;

Είναι λες και το σύστημα περιμένει κάποιον νεκρό (που τον ντύνουν με κόκκινο ή μαύρο μπλουζάκι) για να ξεκινήσει μια σειρά από συγκεκριμένες διαδικασίες, να τον βαφτίσει εθνικιστή, αντιφασίστα ή μετανάστη και να καλέσει τον υπόλοιπο λαό να ομογενοποιηθεί σε ένα μαντρί για να το βουλώσει λίγο, να σταματήσει τις απεργίες που είναι άνεργος και πεινάει και να αρχίσει να επιρρίπτει ευθύνες δεξιά κι αριστερά αντί να βρει λύσεις. Μια συναισθηματική υπερφόρτωση επικρατεί στα ΜΜΕ, που πάντα οδηγεί σε ένα εφιαλτικό εμφυλιακό κλίμα, σε περισσότερη βία. Και πάντα κάποιο πρώην στέλεχος κόμματος, πάντα πρώην, με καλυμμένο το πρόσωπο θα βγει να μιλήσει κατάφωρα εναντίον του πρώην κόμματός του, υπερτονίζοντας τις εγκληματικές ενέργειες κι αποκαλύπτοντας μυστικά.

Κι απλώς αναρωτιέμαι, μετά την περιγραφή μιας σκληρής σχεδόν με αυστηρή στρατιωτική πειθαρχία οργάνωσης, πώς επιτρέπεται στον καθένα να μπαινοβγαίνει στο κόμμα τόσο άνετα, αποκαλύπτοντας τόσο σημαντικές πληροφορίες, ενώ για μια λογομαχία και διαφορετικές αντιλήψεις στέρησαν τη ζωή ενός καλλιτέχνη;

Μήπως κάτι δεν μαθαίνουμε;

Μήπως κάποιοι στήνουν ένα σκηνικό προς όφελος πάντα πολιτικό και χρησιμοποιούν δυστυχώς ανενδοίαστα ψυχές νέων παιδιών, που πια δεν βρίσκονται ανάμεσά μας;

Λέμε πως το μέλλον αυτού του τόπου είναι ίσως οι νέοι.

Αυτοί ήταν κι αυτοί θα είναι πάντα το σημάδι που δείχνει ότι θα υπάρχει αύριο. Αυτοί που κάποιοι άλλοι, οι οποίοι ήταν παλιά κι οι ίδιοι νέοι, όμως το ξέχασαν νωρίς, μόλις ανέλαβαν μια θέση (πόσο αλλάζει τον άνθρωπο μια καρέκλα και ειδικά προεδρική βουλευτική) αυτοί οι κάποιοι τους θεωρούν μουντζούρα στην παλάμη της κοινωνίας, ενώ δεν βλέπουν το μεσαίο ανασηκωμένο δάχτυλο της παλάμης!

Για να επιβεβαιώσουν τη θυσία του Προμηθέα, οι νέοι κάνουν επανάσταση χρησιμοποιώντας τη φωτιά με έναν άλλο τρόπο, δικό τους, για να χτυπήσουν τους υποτιθέμενα μεγαλόψυχους Δίες.

Δεν ξέρω αν τα καταφέρνουν πάντα, αν έτσι ακούγονται καλύτερα.

Ξεσηκώνονται όμως μονάχα για θανάτους. τι περίεργο!

Για τον πατέρα που δεν πρόλαβε να δει το παιδί του, επειδή τον δολοφόνησαν εν ψυχρώ, για να του πάρουν τη βιντεοκάμερα, για τον Λαζανά, που τον ξεκοίλιασαν για ένα σκύλο, για τους τρεις που δολοφονήθηκαν στην τράπεζα Μαρφίν, για τον Αλέξη Γρηγορόπουλο, για τον Παύλο Φύσσα. άγνωστοι, άνθρωποι, μέχρι τη στιγμή του θανάτους τους, που έγιναν αριστεροί ή δεξιοί ήρωες- σύμβολα για να μπορέσουν αυτοί που κρατάνε τα σκοινιά να τα σφίξουν καλύτερα και να στρέψουν τα κεφάλια των μαριονέτων σε κάτι άλλο.

Και θα ξεχάσουν για λίγες μέρες οι νέοι ότι είναι άνεργοι, οι γονείς ότι τελειώνουν τα χρήματα, ότι επικρατεί παντού καταστροφή κι απελπισία.

Ίσως μονάχα τα νοικοκυριά με την κομμένη Δ.Ε.Η. να παραμείνουν ευλογημένα αδαή από ότι συμβαίνει στο προσκήνιο. Εκεί ακόμα τα παιδάκια θα προσπαθούν να γράψουν τα μαθήματα του σχολείου υπό το φως κεριών κι η μάνα θα πλένει με το επερχόμενο κρύο στο χέρι, μετρώντας τα ψιλά για να πάρει το ψωμί και το γάλα της μέρας.

Μην ξεχνάμε πως ήρωες υπάρχουν εν ζωή κι εκεί πρέπει να ρίξουμε όλο το βάρος.

Οι «θεοί»  απαιτούν τη θυσία ανθρώπινων ζωών στον αδηφάγο βωμό του συμφέροντος.

Τα στόματα κλειστά, χείλη σφραγισμένα με το συρραπτικό του φόβου.

Ζαρντινιέρες, εξοστρακισμένες σφαίρες, ξυλοδαρμοί και θάνατοι με θύτες λαθρομετανάστες, θάνατοι και ξυλοδαρμοί λαθρομεταναστών, κινδυνολογίες στα κανάλια, αστυνομικοί που πεθαίνουν εν ώρα καθήκοντος, περίεργες αυτοκτονίες, φόβος και ψέματα.

Αν καταλάβουν ότι είσαι δεξιός θα στοχοποιηθείς και θα σου έχουν έτοιμη κρεμάλα!

Αν ανακαλύψουν πως είσαι αριστερός θα γίνεις σαπούνι!

Είσαι όμως, απλώς ένας νεκρός σε ένα πλήθος με χιλιάδες άλλα πτώματα.

Πόσο σε λυπάμαι σύγχρονε άνθρωπε!

Μίζερε, υπερκαταναλωτικέ, αλύπητε, αναίσθητε, ανδρείκελο και μαριονέτα σε χέρια παράλυτα, που αφού δε σε κουνούν, δεν κινείσαι, δέχεσαι την πλύση εγκεφάλου και εφόσον σε διχάζουν από το συνάνθρωπό σου, τον μισείς, επειδή έτσι σου είπαν.

Άβουλο πιόνι στην πολυσύνθετη, μονάχα με μαύρα τετράγωνα σκακιέρα τζογαδόρων, κλεπτομανών, πολιτικών, αριστερών και δεξιών, λαθρομεταναστών, δολοφόνων, θυμάτων και θυτών, εμπόρων σάρκας και ναρκωτικών, παιδεραστών, καναλιών, εφήμερων μοδών, δευτερευόντων αναγκών, της μάνας σου.

Δεν έμαθες ακόμα πως.

Η ηθική δε βρίσκεται στον παρθενικό υμένα.

Ο έρωτας έχει βρει άλλη αγάπη.

Η φιλία αγοράστηκε από το συμφέρον.

Η αρετή έγινε κακία.

Η πείνα, η πενία, η εξαθλίωση έγιναν βασίλισσες και κυριεύουν πάνω σε ποντίκια, σκυλιά κι ανθρώπους.

Ότι απομένει. μια χούφτα γη ελληνική κι αυτή τη βάφουν με αίμα αριστεροί και δεξιοί, άνθρωποι, άνθρωπε.

Απλώς ΑΝΘΡΩΠΟΙ.

Σε λυπάμαι σύγχρονε, πολιτισμένε, κατακρεουργημένε, δήθεν πολιτικοποιημένε Έλληνα, που κι όταν ακόμα αποφασίζεις να επαναστατήσεις το κάνεις με το λάθος τρόπο. Πετάς πέτρες, καις καταστήματα, σπας τα τζάμια από τράπεζες, βρίζεις, ουρλιάζεις, τρως δακρυγόνα. Σκοτώνεις. Σκοτώνεσαι.

Μα το σάλιο του μυρμηγκιού δεν αρκεί για να πνίξει ένα χωριό γιγάντων.

Και σε θέλουν μόνο, ευάλωτο. Για να σε σταυρώσουν.

Το ένα χέρι τέρμα δεξιά και το άλλο τέρμα αριστερά.

Και να σε θρηνήσουν, να σε εξυψώσουν, να σε ηρωοποιήσουν, να σε τιμήσουν.

Μετά θάνατον.

Αλλά.

«Κι όταν δεν πεθαίνει

ο ένας για τον άλλο,

είμαστε κιόλας νεκροί.»

(Τάσος Λειβαδίτης)

 

Η Μαριάνθη Γρ. Λαζαρίδου είναι αρχαιολόγος και ιστορικός τέχνης, με παράλληλες σπουδές στον πολιτισμό των παρευξείνιων χωρών. Ζει στη Δράμα, όπου αρθρογραφεί σε τοπική εφημερίδα. Ασχολείται από μικρή ηλικία με τη συγγραφή πεζών και ποιημάτων