Το αστικό...| Της Μαριάννας Φωτοπούλου

Ανεβαίνω στο αστικό

1. Στάση, δύο αθώα πράσινα μάτια λάμπουν απο χαρά, ένα κοριτσάκι με την μαμά του που μόλις πήρε μια καινούργια κούκλα.

2. Στάση, δύο αγριεμένα πράσινα μάτια μια έφηβη μέσα στα νεύρα, προσπαθεί να ξεχαστεί ακούγοντας στη διαπασών μουσική στο ΜP3.

3. Στάση, δύο κουρασμένα πράσινα μάτια μια μαθήτρια της γ λυκείου με σκυθρωπή έκφραση, φορτωμένη με βιβλία και μιλώντας για το φροντιστήριο.

4. Στάση, δύο ενθουσιασμένα πράσινα μάτια μια φοιτήτρια που γελάει με τους φίλους της κάνοντας σχέδια για το σαββατοκύριακο.

Κάθε φορά που αντικρίζω δύο τέτοια πράσινα μάτια βλέπω τον έαυτο μου μέσα απο αυτά και αρχίζουν να ζωντανεύουν μέσα μου συναισθήματα, λόγια, στιγμές, εικόνες, πρόσωπα και αρώματα.

Θυμάμαι πόση χαρά έπερνα μικρή από κάτι τόσο απλό όπως μια καίνουργια κούκλα ή την ασφάλεια και την προστασία που ένιωθα έχοντας την μαμά μου να μου κρατάει πάντοτε το χέρι.

Θυμάμαι την περίοδο της εφηβείας που όλα μου φταίγανε και τα συναισθηματικά σκαμπανεβάσματα ήταν συνηθισμένο φαινόμενο, πιστεύοντας οτι κανείς δεν με καταλαβαίνει και ξεσπώντας στο μόνο πράγμα που πίστευα ότι με εκφράζει, στη μουσική.

Θυμάμαι τις Πανελλήνιες, τις ατελείωτες ώρες διαβάσματος, τις λίγες και πολύτιμες εξόδους και το γεγονός οτι δεν είχα καθόλου χρόνο για τον εαυτό μου. Το άγχος που για ένα χρόνο με είχε κυριεύσει και εν τέλει ήταν περιττό αλλά και την ανακούφιση που ένιωσα την μέρα που βγήκαν τα αποτελέσματα.

Σκέφτομαι την φοιτητική ζωή, το τώρα, τις πλάκες που κάνω με τους φίλους μου, την ελευθερία να κάνω οτι θέλω όποτε θέλω ,ενήλικας με περιορισμένες ευθύνες, τις εξορμήσεις τα σαββατοκύριακα, γνωριμίες με πολλά και διάφορα άτομα που δίνουν και παίρνουν πράγματα.

Αυτή η κατά τα άλλα συνηθισμένη διαδρομή του αστικού που κάθε άλλο παρά συνηθισμένη ήταν αποτελεί απόδειξη πως μαγεία υπάρχει παντού γύρω μας αρκεί να έχουμε τα μάτια μας ανοιχτά για να μπορέσουμε να την δούμε.

 ....της Μαριάννας Φωτοπούλου