Φεύγω... | Της Μαρίας Σεμερτζίδου

Φεύγω.

Ετοίμασα τα πράγματα μου... Όνειρα, σχέδια, έρωτας και πάθος είναι μέσα στη βαλίτσα..

Σου αφήνω αγάπη και σεβασμό πάνω στην καρέκλα, δίπλα στο κρεβάτι...

Αν θέλεις θα την προσέχεις...

Δε με πιστεύεις;

Και όμως η πόρτα άνοιξε. Τη ρουτίνα του δεδομένου σου θέλω να σπάσω... Το κάνω και  όπως κάθε τι που σπάει πονά και πονά πιο πολύ αυτό που σπάει αργά. Δε ξέρω τι θα γίνει παρακάτω και θέλω να το μάθω.. Μην το βλέπεις σα δύναμη... Ποτέ δεν ήμουν πιο δυνατή από εσένα, απλά ήξερα ότι θέλω να παλεύω για σένα. Ξέρεις, τη στιγμή που ξεστομίζεις τα πιο όμορφα λόγια... αυτά που σου χαρίζουν όνειρα εκεί και διαχωρίζεσαι και με τον άλλον... Ή τον θεωρείς πια κομμάτι σου δεδομένο ή παλεύεις κάθε λεπτό να αναπνέεις μέσα του. Εμείς οι δυο διαλέξαμε και από ένα… Το ίδιο δύσκολο είναι… δε περιμένω να με σταματήσεις και ξέρω πολύ καλά ότι δεν κοιτάς στο μέρος μου, πια δε με πειράζει...

Αν υπάρχει λόγος ίσως και να γεμίσουμε ξανά το σπίτι… Εκείνοι που είναι να ανταμώσουν τον βρίσκουν τον δρόμο... Μη θεωρήσεις τίποτα χαμένο... Το χρόνο μου μαζί σου τον κρατώ. Φεύγω... πια το αντέχω.. Σ’ αγαπώ... δεν το πιστεύεις;

Ξέρεις, η αγάπη δε χάνεται... τίποτα το αληθινό δε χάνεται.. Αυτό να θυμάσαι από μένα .. και εγώ θα κρατήσω τις ώρες μας. Κλείνω την πόρτα. Καλή μας συνέχεια.. Ναι... Μας...

Της Μαρίας Σεμερτζίδου