Σημείο... | Της Μαρίας Σεμερτζίδου

Γλίστρησε απαλά από την αγκαλιά του..

“Πόσο κρύο έχει χωρίς τα χέρια σου αγάπη μου”

Ντύθηκε με το βλέμμα της πάνω του.. Αθόρυβα, να μην τον ξυπνήσει.

Βγήκε από το σπίτι.

“Σε πόσα σημεία ενώνονται και σε πόσα χωρίζουν οι άνθρωποι;”

Με μάτια γεμάτα δάκρυα, παρμένα από τον αέρα, τούτη τη φορά το ένιωθε ..

Το τέλος ήταν εκεί.. μπροστά τους. Χωρίς κουβέντα… μονάχα να κοιτά και να βλέπει τα μάτια του

“Πόσο ακόμα να παλεύω;”

Πώς το αντέχεις το τέλος μόλις το καταλάβεις;

“Κλείνω τα μάτια μου και έχω εσένα μέσα.. κι όμως.. αυτήν τη φορά δε γίνεται..

Τολμώ να σε αγαπήσω πριν ακόμα αγαπήσεις εσύ εσένα και είναι δύσκολο τελικά για μένα .. δεν τα κατάφερα αγάπη μου. 

Και όμως κλείνω ξανά τα μάτια μου και εσύ είσαι πάλι εκεί να με κρατάς.. μα τώρα με κρατάς πιο σφιχτά από τις άλλες φορές.. Δεν έχω το κουράγιο να γλιστρήσω απαλά από τα χέρια σου αγάπη μου, μα τη δύναμη να μείνω εκεί, για να γεννηθώ ξανά..”

Της Μαρίας Σεμερτζίδου