Πως λοιπόν να ταυτιστείς με κάτι το χρησιμοποιημένο; | Της Σταυρούλας Κωστακοπούλου

Προσπαθώ εδώ και ώρα με το στυλό στο χέρι να ισιώσω τη σελίδα. Να γράψω.

Μα όλο τσαλακώνει.

Νευριάζω σιγά σιγά. Είναι δυνατόν;

Μα να μην μπορείς να διαχειριστείς μια λευκή κόλλα χαρτί;

Άντε τώρα, κράτα την ψυχραιμία σου.

Μέσα στη σιωπή η εντελώς εγωίστρια φίλη σελίδα, να σου κάνει πείσματα.

-Περίπου σιωπή δηλαδή γιατί ως συνήθως οι γείτονες κάνουν αισθητή την παρουσία τους-

Γιατί σιωπή ε;

Αναρωτιέμαι. Και θέλω να σε ρωτήσω.

Έχεις νιώσει ποτέ πως κανένα τραγούδι δε σου κάνει;

Πως έχεις ανάγκη από καινούργιες μουσικές; Διαφορετικά σκηνικά, έστω.

Να επιστρατεύσεις, έτσι για την πλάκα σου, λυτούς και δεμένους ώστε να μπορέσεις να χωρέσεις όλα τα συναισθήματα του κόσμου μέσα σε ένα τετράστιχο μόνο;

Ή μόνο εγώ κάνω τέτοιες αφηρημένες σκέψεις πίνοντας καφέ;

Να φτιάξεις εκείνες τις λέξεις που θες ώστε επιτέλους να εκφραστείς. Πρόσεχε! Να τις φτιάξεις. Όχι να τις βρεις. Γιατί είναι αδύνατο να περιγράψεις τόσα συναισθήματα με λέξεις που έχουν καταγραφεί σε κάποιο λεξικό και έχουν παραδοθεί στη μονιμότητα.

Πόσες φορές αλήθεια, έχεις μείνει άφωνος; Ε! Αυτό σου λέω.

Αφού δε σε προειδοποίησαν ,έγκαιρα τουλάχιστον, ότι θα υπάρχουν στιγμές που θα νιώθεις πως δεν αντέχεις το ηλίθιο μυαλό σου επειδή δεν μπορεί να κάνει τα αυτονόητα. Όπως το να βρει τις κατάλληλες λέξεις. Κάτι τόσο απλό.

Χαζή σελίδα. Χαζή σελίδα.

Α μα να τη. Η επόμενη. Πιστή! Λευκή! Ίσια!
…
Δε μου αρέσει όμως.

Ασυνείδητα ίσως τη γέμισα μουντζούρες.

Δε μου άρεσε σου λέω έτσι ατσαλάκωτη που ήταν.

Αδιάφορη. Τίποτα δεν είχε να μου πει.

Γύρισα στην πρώτη. Και για να της αποδείξω την αγάπη μου, τη στόλισα με μια καρδιά.

Για να πω την αλήθεια, ζωγράφισα οχτώ. Οι πρώτες εφτά μόνο καρδιές δεν ήταν.

Κάπως έτσι λοιπόν, ψάχνοντας κάτι να ταυτιστείς περνάς τις ώρες σου.

Ξέχασες μάλλον τη μοναδικότητα των πάντων.

Ξέχασες μέσα στην αβεβαιότητά σου.

Ξέχασες πως αυτά που νιώθεις δεν μπορούν να γίνουν οι συνηθισμένες, χρησιμοποιημένες –χωρίς νόημα-, απλές εκφράσεις του κόσμου.

Όταν δε σου φτάνουν όλα τα ποιήματα του κόσμου θα πρέπει να γράψεις ένα που θα σε κρατήσει μέχρι την επόμενη φορά που θα χρειαστεί να γράψεις ένα άλλο.

Φαίνεται. Έχουμε ανάγκη για νέους ουρανούς.

Όχι! Δε μου φτάνουν αυτά τα χρώματα. Θέλω ζωντάνια.

Δε θέλω ήλιους και ουράνια τόξα. Θέλω μια βροχή στα μέτρα μου.

Η Σταυρούλα Κωστακοπούλου είναι φοιτήτρια στο τμήμα Επιστημών της Προσχολικής Αγωγής και του Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Ασχολείται με το χορό και ξεκίνησαι να γράφει -πότε άλλοτε- στην εφηβεία. Αυτοί είναι και οι δύο πιο δημιουργικοί μάλλον τρόποι που μπορεί να εκφραστεί. Για ένα μόνο είναι σίγουρη. Είναι γεμάτη ελπίδα για τα πάντα.