Εξομολόγηση. | Της Σταυρούλας Κωστακοπούλου

Τόσα χαμένα πρωινά που έψαχνες.

Η βιασύνη σου να προλάβεις τη ζωή. Ξέρω.

Τόσα χαμένα πρωινά ψάχνοντας την ομορφιά τριγύρω.

Τα φώτα στο λιμάνι ξημερώματα.

Οι όμορφες μουσικές

και τα αληθινά χαμόγελα.

Μάταια. Όλα μάταια.

 

Τώρα πλέον οι ιστορίες σου έχουν φόντο το σούρουπο.

Συννεφιασμένα μεσημέρια

και θλιμμένα πρόσωπα.

Ομίχλη στο λιμάνι μόνο και πουθενά ορίζοντας.

Δεν ανασαίνεις σωστά.

Αισθάνεσαι ένα βάρος.

Σα σαράκι, σαν τερατάκι εκεί στο ύψος της καρδιάς.

 

Αλλάζεις τη διαδρομή σου.

Τείχη. Τείχη. Τείχη παντού.

Γυρνάς πίσω τρέχοντας.. –δεν προσέχεις καθόλου,

έπεσες στην παγίδα.

Έχεις εγκλωβιστεί μέσα σε ένα βαθύ πηγάδι.

Δεν μπορεί κανένας να σε βγάλει από εκεί.

Άλλωστε ποιος έχει τόση υπομονή

και ποιος τον τρόπο.

 

Μόνος σου θα βγεις από το πηγάδι

θα προχωρήσεις με σιγουριά προς εκείνο το λαβύρινθο

θα γκρεμίζεις τα τείχη που μόνος έχτισες

θα χαμογελάσεις και πριν το καταλάβεις

θα έχεις περάσει στην άλλη μεριά.

Κι όλα αυτά ένα πρωινό.

 

 

Η Σταυρούλα Κωστακοπούλου είναι φοιτήτρια στο τμήμα Επιστημών της Προσχολικής Αγωγής και του Εκπαιδευτικού Σχεδιασμού στο Πανεπιστήμιο Αιγαίου. Ασχολείται με το χορό και ξεκίνησαι να γράφει -πότε άλλοτε- στην εφηβεία. Αυτοί είναι και οι δύο πιο δημιουργικοί μάλλον τρόποι που μπορεί να εκφραστεί. Για ένα μόνο είναι σίγουρη. Είναι γεμάτη ελπίδα για τα πάντα.