Wanna Be Celebrity | Της La Fée

Στα πόσα update status, στο πιο δημοφιλές μέσο κοινωνικής δικτύωσης (facebook) μπορείς να εκμηδενίσεις την αυτοεκτίμηση σου; Η απάντηση είναι σύντομη, ένα.

Για να μην προκληθούν αναίτιες σκέψεις, επί του θέματος, ας καταστεί σαφές εξ αρχής ότι: η παραπάνω διαπίστωση δεν αναφέρεται σε εκείνα τα status, τις δημοσιεύσεις, τις κοινοποιήσεις, τα σχόλια που απλά και μόνο αρχίζουν και τελειώνουν στην έννοια της «παροχής πληροφοριών». Ακόμη και εκείνο το ανέκδοτο που ανεβαίνει με σκοπό να προκαλέσει γέλιο, δηλαδή να παρέχει πληροφορίες, που ενεργοποιούν εκείνη τη «γελοία» πλευρά του εγκεφάλου μας, είναι ευπρόσδεκτα. Έτσι διαχωρίζονται από εκείνα που σκοπό έχουν την πρόσληψη πληροφοριών. Φυσικά και όταν εκτίθεσαι είσαι ανοιχτός και στο να δέχεσαι πληροφορίες απλά εκείνοι οι χρήστες που το έχουν ως αυτοσκοπό τους, διαφέρουν από τους άλλους. Είναι εκείνοι με το σύνδρομο wannabecelebrity. Ένα παράδειγμα ίσως χρωματίσει καλύτερα το διαχωρισμό.

«Τρελό μποτιλιάρισμα στην Κατεχάκη».

Παροχή πληροφορίας , ενημέρωση.

«Μέτα από τέλειο δείπνο το τζάκι, με καλή παρέα, είναι ότι πιο χαλαρωτικό».

Παροχή πληροφορίας , ανύπαρκτη.

Η πρώτη περίπτωση πληροφορεί, η δεύτερη απλά επιθυμεί να ασχολούνται μαζί της. Η πρώτη είναι καλλιτέχνης του «ποιοτικού» ενώ η δεύτερή του «εμπορικού».

Αν θέλουμε να μπούμε σε μια διαφορετική ρότα για τα αίτια αυτού του προσωπικού εξευτελισμού θα καταλήγαμε σε δυσάρεστες εκπλήξεις. Σίγουρα αυτά τα άτομα χαρακτηρίζονται από ανασφάλεια (διψάω για likeακόμη και με αφορμή το τί τρώω) και καθαρή μοναξιά (κάνω checkinσε όλους τους καφέδες μου, αντί να κάτσω να τους πιω). Συνεχίζουμε στο άδειο βαγόνι της αυτοεκτίμησης και αυτοσεβασμού. Δεν με κυνηγούν οι κάμερες για τί κάνω, είμαι ένα βήμα πιο κοντά στον πάτο και αποκαλύπτω από μόνος μου τί κάνω. Οι προσωπικές στιγμές μου, δηλαδή, κοστολογούνται σε φραγκοδίφραγκα. Ή μήπως ουσιαστικά είναι ανύπαρκτες; Φτάνοντας στο τέλος του τρένου βρίσκουμε πως οι προαναφερθέντες δεν είναι απλά ψώνια. Είναι κάτι πολύ πιο θλιβερό. Διψούν για προσοχή και δημοσιότητα σε κάτι άρρωστο. Σε μία ζωή στηριγμένη σε ένα tag και κάμποσα comments.

Έχει παρατηρηθεί πως όταν δεν τους δίνεται η δυνατότητα πρόσβασης στο διαδίκτυο, ανά πάσα ώρα και στιγμή, εκνευρίζονται. Ένα σύνδρομο στέρησης είναι πλέον στα σκαριά. Σε τί διαφέρουν από τους χρήστες οποιαδήποτε ουσίας (ηρωίνη) ή υπηρεσίας(στοίχημα) που απλά δομούν όλη τους τη ζωή με γνώμονα τη εξάρτηση τους; Προσωπικά δεν βρίσκω κάτι.

Ας σκεφτούν μόνο πως καταφέρνουν, κάθε μέρα, αντί για Όσκαρ να παίρνουν Χρυσό Βατόμουρο. Έστω και αν θεωρούν πως είναι ή θέλουν να γίνουν ο Αλ Πατσίνο, παίζουν σε επανάληψη τα 88 Λεπτά, με κακή εικόνα και ανύπαρκτο ήχο.

 

Με φωνάζουν Βίκυ από μικρή, για τους άγνωστους La Fée. Το The Mach|ne ήρθε εντελώς τυχαία στη ζωή μου, μέσα από ένα mail χωρίς θέμα, αλλά μάλλον ήταν η αίτια της ερώτησης και το κάτι παραπάνω. Η κατάθεση στο χαρτί άρχισε μία μέρα κατακραυγής όταν προσπαθούσα να αποδείξω, σε ποιόν ακόμη το ψάχνω, πως είμαι μηχανικός. ¨ Μ' αρέσει να λέω αυτό που σκέφτομαι χωρίς περικοπές. Χωρίς πρόσθετα και συντηρητικά". Και μάλλον η παρατήρηση είναι ο λόγος που το καταφέρνω.

περισσότερα απο την La Fée στο http://etcetaira.blogspot.gr/