Για τον πατέρα. | Της Μάγδας Μπακούση

Πατέρας..

Μια τόσο όμορφη και γλυκιά λέξη..

Μια λέξη που τη λες και γεμίζεις ευτυχία και αισιοδοξία ..

Σου έρχεται στο μυαλό ο άνθρωπος που σου μαθαίνει να ονειρεύεσαι, ο άνθρωπος που σε κοιτά στα μάτια και νιώθεις τι σημαίνει αγάπη.. Αυτός ο άνθρωπος που σου χαρίζει μοναδικές στιγμές,που σε προσέχει οποιαδήποτε στιγμή και καθημερινά σου δίνει δύναμη για όλα ! Σε παίρνει από το χέρι και νιώθεις ο πιο τυχερός άνθρωπος στον κόσμο .. Σε φιλά στο μέτωπο και νιώθεις τη φροντίδα του, τον χτύπο της καρδιάς σου πιο δυνατό από ποτέ .. Ξυπνάς, τον βλέπεις και ξεκινά τόσο αισιόδοξα η μέρα σου ! Με το χαμόγελό του ..

Μα τι συμβαίνει όταν κάποια στιγμή παύεις να χρησιμοποιείς αυτή τη λέξη; Όταν πια η μέρα σου, δε ξεκινά με το υπέροχο αυτό χαμόγελο; Τι γίνεται όταν πρέπει να συνειδητοποιήσεις πως έφυγε; Έφυγε και δε θα τον ξαναδείς ποτέ σου..

Είναι σα να χάνεις το ένα σου πόδι.. Συνεχίζεις τη ζωή σου, αλλά μισός.. Συνεχίζεις αντιμετωπίζοντας καθημερινά δυσκολίες.. Ο άνθρωπος που ήταν πάντα εκεί όταν έκλαιγες,αυτός ο άνθρωπος που σου θύμιζε να ελπίζεις, χάθηκε.. Ξυπνάς με τη σκέψη του,ξέρεις πως έφυγε για πάντα αλλά ελπίζεις να τον δεις πάνω απ'το κεφάλι σου να σε χαϊδεύει.. Όμως δεν είναι εκεί και δε θα είναι ποτέ ξανά ! Οι μέρες σου μοιάζουν άδειες,το πρόσωπο της μητέρας σου τόσο διαφορετικό και πονεμένο.. Ψάχνεις δύναμη αλλά δε τη βρίσκεις.. Η ζωή σου ξαφνικά χάνει για λίγο το νόημά της.. Εσύ ξαφνικά χάνεις την ελπίδα σου για ένα καλύτερο αύριο και τα όνειρα σου γκρεμίζονται..

Τον αναζητάς.. Κάθε βράδυ πριν κοιμηθείς σκέφτεσαι την τελευταία φορά που τον ένιωσες δίπλα σου.. Το τελευταίο βλέμμα του.. Το τελευταίο χαμόγελο του.. Εύχεσαι να μπορούσες να τον δεις έστω και για λίγο.. Έστω μια αγκαλιά,ένα τελευταίο σ'αγαπώ.. Κλείνεις τα μάτια, κλαις μέσα σου και φέρνεις στο νου του πρόσωπό του γαλήνιο.. Φαντάζεσαι τη ζωή σου με αυτόν πλάι σου.. Με αυτόν να σε βλέπει να μεγαλώνεις, να σε καθοδηγεί.. Αναρωτιέσαι αν είναι περήφανος για σένα, ενώ γνωρίζεις πως δε θα μάθεις ποτέ την απάντηση ! Θυμάσαι τα τελευταία του λόγια, που όταν στα έλεγε δεν σκέφτηκες ούτε ένα λεπτό πως δε θα ακούσεις ξανά την φωνή του.. Έφυγε ξαφνικά, δεν πρόλαβες μια τελευταία αγκαλιά ..

Τα χρόνια περνούν, μεγαλώνεις χωρίς αυτόν.. Σιγά σιγά ξεχνάς πως είναι η πατρική φιγούρα, ξεχνάς πως είναι να τον έχεις δίπλα σου.. Ίσως συνηθίζεις στην ιδέα πως έχει φύγει.. Μα ο πόνος δεν συνηθίζεται, η παρουσία του δεν αντικαθίσταται.. Αυτά που σε κάνουν να θες να συνεχίσεις είναι το πρόσωπο της μάνας, το πρόσωπο αυτής της πονεμένης γυναίκας που αξίζει να χαρεί την υπόλοιπη ζωή της και η σκέψη πως αν σε βλέπει θα θέλει να σε βλέπει χαρούμενο και όχι δυστυχισμένο !

Έτσι λοιπόν χαμογέλα ! Κράτα αυτές τις όμορφες αναμνήσεις που σου χάρισε και κάνε πραγματικότητα τα όνειρα που σχεδιάζατε μαζί ! Η ζωή είναι μικρή και άδικη.. Ό,τι συνέβη, το πόσο άδικα χάθηκε, μπορείς απλά να το πάρεις δίπλα σου και να πορευτείς μαζί του.. Αν προσπαθήσεις να το νικήσεις θα σε λυγίσει.. (ευχαριστώ στο υπέροχο άτομο που είναι δίπλα μου για αυτή την υπέροχη φράση που σε γεμίζει δύναμη) Ζήσε.. Ζήσε για να είναι και αυτός ευτυχισμένος όπου και αν βρίσκεται ..

Δε θα ξεχαστείς ΠΟΤΕ..

Η Μάγδα Μπακούση είναι 17 ετών. «Πάντα είχα σκέψεις και συναισθήματα που ήθελα να καταγράψω, έτσι πήρα την απόφαση και άρχισα να γράφω κάποια κείμενα.. Θα ήθελα να ασχοληθώ με αυτό στο μέλλον ! Έτσι ελπίζω για ένα καλύτερο αύριο καθημερινά.»