Κάτι ώρες... | Της Γιώτας Μάρκου

Γιατί είναι και αυτές οι ώρες που απλά θες να ανοίξεις το ψυγείο να πάρεις μια μπύρα, να βάλεις την playlistνα παίζει και να χωθείς στο κρεβάτι σου και απλά να κοιτάς το ταβάνι. Ποιο το πρόβλημα; Το ότι πίνεις μόνος; Στεναχωριέσαι; Πονάς; Ή το ότι δεν είσαι ικανός να μισήσεις και να θυμώσεις; Πώς να νιώθουν άραγε οι άνθρωποι όταν τους σκεφτόμαστε και πονάμε γι αυτούς; Είναι καλά, όταν κλαίμε;

Μαυρισμένοι ουρανοί, σύννεφα γεμάτα δάκρυα και σπασμένες λέξεις. Τι ακριβώς γίνεται; Ανοίγεις την μπύρα, ρουφάς την πρώτη γουλιά. Την δεύτερη, την τρίτη-δε σε ζαλίζει. «Μονορούφι, μονορούφι» φωνάζει το μυαλό. Μπα! Ούτε αυτό πιάνει. Ανοίγεις και δεύτερη, τρίτη. Στην τέταρτη σταματάς. Κοιτάς γύρω σου. Προσπαθείς να σκεφτείς.
Κακό. Πολύ κακό. Πολλές σκέψεις. Πολλές επιθυμίες και αυτό που έχεις είναι ένα τίποτα. Κάθε στίχος από τα τραγούδια που παίζουν χτυπά μέσα σου… «And I want you in my life, and I need you..» Κουνάς το κεφάλι, βαριανασαίνεις και πίνεις άλλη μια γουλιά. Θες να διαβάσεις μηνύματα, να πάρεις τηλέφωνα αλλά το μόνο που κάνεις είναι να δακρύζεις.

«Που είσαι; Αφού μου έχεις τάξει μια εκδρομή. Γιατί λείπεις;» Τελικά τίποτα δεν μένει. Μονάχα εσύ να περιμένεις στη γραμμή και από γύρω σου να ουρλιάζουν οι σκέψεις. «Σταματήστε! Σταματήστε..» ξεφωνίζεις. Σφαδάζεις από τον πόνο και αυτές σε κοροϊδεύουν, σε περιγελούν και σου μπερδεύουν τη πραγματικότητα, τα συναισθήματα και τις αναμνήσεις. «Τι στην ευχή θες; Τι πρέπει να διαλέξεις; Ποιος άνθρωπος σε κάνει ευτυχισμένο;» Κουταμάρες! Ανοησίες και λίγα λέμε…

 

Της Γιώτας Μάρκου