Είναι ωραία εκεί που ζεις; | Της Φανής Κελεσίδου

Γιατρέ μου, δεν είμαι καλά. Οι φίλες μου με λένε φαντασιόπληκτη λες και είναι κάτι κακό. Και αναρωτιέμαι, γιατρέ μου, αφού είναι ωραία στον κόσμο μου, μπορώ να μείνω λίγο παραπάνω; Δεν την αντέχω την ελληνική πραγματικότητα.

Ανοίγεις τη τηλεόραση, Δευτέρα πρωί με τον καφέ στο χέρι και με όλη την καλή διάθεση για μια δημιουργική εβδομάδα. Και τι να δεις; Μια ξανθιά στη γνωστή στάση σταυροπόδι φορώντας φούστα που μάζεψε στο πλύσιμο να λέει το εξής:

“Εγώ για να μην μου πάρει ο αέρας την φράντζα, βάζω ζελοτέιπ στο μέτωπο.”

Τι δεν πάει καλά σε αυτό το σκηνικό;

1. Άνοιξες τη τηλεόραση. Πώς να μην πάει στραβά το υπόλοιπο της μέρας σου, μη σου πω και της εβδομάδος σου;

2. Επιμένεις ακόμα και σήμερα πως η “φύση ξέρει τι κάνει” και δεν βάφεις τα μαλλιά σου ξανθά. Προσωπικά, συμφωνώ μαζί σου. Κατά βάθος, όμως, το 'χεις σκεφτεί κανά δυό φορές να αλλάξεις χρωματάκι, έτσι δεν είναι;

3. Πίνεις καφέ βλέποντας ελληνική εκπομπή. Το πιθανότερο είναι να σου χυθεί ο καφές από την σύγχυση και να πρέπει να σφουγγαρίσεις μετά. Και Δευτέρα πρωί και σφουγγάρισμα, με συγχωρείς, αλλά, πάει πολύ.

4. Είναι Δευτέρα πρωί, εσύ είσαι σπίτι και βλέπεις τηλεόραση, και μια ξανθιά που παριστάνει την ορνιθόμυαλη – διότι τόση ολιγοφρενία σιγά μην είναι έμφυτη -, αυτή τη στιγμή εργάζεται. Και όπως λεν και στο χωριό σου “καμιά δουλειά δεν είναι ντροπή”.

Συμπέρασμα; Συμπλήρωσες δέκα χρόνια σπουδών και ακόμα παλεύεις να βρεις “τη θέση σου στον ήλιο”. Κι όλες αυτές οι γνώσεις γίνονται πέτρες που κουβαλάς στην πλάτη σου ψάχνοντας μέρος να χτίσεις τα όνειρά σου. Μα ο καιρός περνάει, κι ο αέρας είναι κόντρα. Στέκεσαι να πάρεις ανάσα και το βάρος λυγίζει το κορμί σου.

Σκύβεις το κεφάλι. Κοιτάς τα πόδια σου. Ακίνητα. Ούτε ένα βήμα μπρος, ούτε ένα βήμα πίσω. Και μένεις σ' αυτή τη στάση ώσπου μουδιάζεις. Το σώμα σου παραλύει, παγώνει σαν το χορτάρι το χιονιά. Το μυαλό σου όμως δουλεύει. Δεν το πάγωσε το κρύο. Χίλιες στροφές στο λεπτό και μια από αυτές σπρώχνει το κεφάλι σου ψηλά.

Νύχτωσε. Δεν βλέπεις τίποτα παρά δυο τρία αστέρια που κατάφεραν να σκίσουν τα πυκνά σύννεφα. “Αφού τα αστέρια γλύτωσαν τον καπνό, υπάρχει ελπίδα”, σκέφτεσαι. Προχωράς. Ένα βήμα... δύο βήματα... αμέτρητα βήματα. Προχωράς.

Η ξανθιά είναι ακόμα εκεί, κάθε πρωί, στην ίδια θέση, στην ίδια στάση. Εσύ, προχωράς. Κάθε πρωί φτάνεις σε άλλο μέρος, βλέπεις καινούριες εικόνες και στο δρόμο πλάθεις και άλλες με το μυαλό σου. Τις ονομάζεις ιδέες. Προχωράς. Αυτό και μόνο αρκεί.

Αυτή τη περίοδο, η Φανή κάνει το διδακτορικό της στο Πάντειο Πανεπιστήμιο και εργάζεται ως αρθρογράφος επί οικονομικών θεμάτων. Σε όσους την γνωρίζουν δίνει την εντύπωση πως είναι σοβαρή και συγκρατημένη. Στα κρυφά, της αρέσει να κάνει υποθετικές συζητήσεις με τον φανταστικό ψυχολόγο της και πού και πού δεν ντρέπεται να τις μοιράζεται. Τουλάχιστον δεν φοβάται να παραδεχτεί πως σε αυτό τον τρελό κόσμο που ζούμε, κουβαλάει και αυτή μια δόση τρέλας.