Για πάντα | Της Ελένης Βασιλείου - Αστερόσκονη

Ήταν θυμάμαι καλοκαίρι, που σε συνάντησα πρώτη φορά

σ' ένα ταξίδι από εκείνα που λίγοι κάνουν .Τα μακρινά.

Έφτανε μόνο ένα σου βλέμμα για να νιώσω την χαρά,

του έρωτα σημάδι που λαβώνει την καρδιά.

Σ' ακολούθησα, αμέσως ,δίχως δισταγμό,

στο δρόμο που χάραξες με κομμάτια από ουρανό.

Σαν τυφλή...σ' ακολουθούσα. Έλιωνα κάθε στιγμή

καθώς έσβηνες με τις σκιές. Έσβηνα σαν το κερί .

Λαχταρούσα νάρθει η νύχτα ,για να έρθεις και εσύ

να ημερώσεις με τα χάδια του κορμιού την ηδονή.

Μία νύχτα σαν κι αυτή

που σε φέρνει η ανάμνηση

μου κρέμασες στο λαιμό

ένα κορδόνι σπάνιο.

Πάνω του ένα κεχριμπάρι

την ομορφιά μου να μην πάρει

ο χρόνος που όλα τα γερνάει .

Δάκρυσα όταν μου είπες :

''πάντα θα σ' εχω στην καρδιά

νέα, όμορφη. Αιώνια ζωγραφιά''

Το φορώ. Το κεχριμπάρι

μα ο χρόνος έχει πάρει

απ' την όψη την φρεσκάδα.

Πώς μου λείπουνε τα βράδια !

Που ερχόσουν στα κρυφά

και μου άφηνες φιλιά.

Το αντίο, ήρθε, σ' ένα απ' τα καλοκαίρια

την στιγμή που έπεφταν απ' τον ουρανό αστέρια.

Σε λιμάνι σκοτεινό

''πάντα θα σε αγαπώ''.

Όρκο κάναμε ...κι οι δυό.

Της Ελένης Βασιλείου