Πόσο τυχεροί είμαστε…. μας δίνεται η ευκαιρία ως Mach|ne να τρυπώσουμε στις πρόβες της ομάδας Per-theatre-formance, για την νέα τους δουλειά.

Κατεβαίνω τα σκαλιά του Bios, γεμάτη ανυπομονησία, να δω σε τι κόσμο θα μας μυήσουν αυτή τη φορά. Ήδη φανατική θαυμάστρια της ομάδας από παλαιότερες δουλειές, δεν αγχώνομαι για το ΑΝ θα μου αρέσει, αλλά για το ΠΟΣΟ….

Μπαίνω μέσα στο πετρόχτιστο υπόγειο, και βρίσκω μια γωνία να κάτσω για να μην ενοχλώ. Οι ηθοποιοί προθερμαίνονται και διευθετούν τις τελευταίες λεπτομέρειες, οι σκηνογράφοι, Ελένη Στρούλια, Ζαΐρα Φαληρέα συνεχίζουν να δημιουργούν εκτός σκηνής και ο υπεύθυνος φωτισμού, Τάσος Παλαιορούτας μελετάει το χώρο.

Τα φώτα σβήνουν, παίρνουν όλοι θέσεις και το Μότσαρτ- Σαλιέρι, «Το Ρεκβιεμ» αρχίζει.

Το μυστηριακό σκηνικό, με βασικά χρώματα μαύρο και χρυσό, ο χρόνος που μετριέται λεπτό προς λεπτό και η ενέργεια των ηθοποιών, αμέσως με γέμισε ενθουσιασμό που θα έβλεπα ένα οχι και τόσο γνωστό έργο του Πούσκιν.

Δεν γνώριζα τον μύθο που ακολουθεί την σχέση αυτών των δύο προσωπικοτήτων (ναι, ντρέπομαι που το λέω), όμως ο Δημ. Τσιάμης με την σκηνοθεσία του με μύησε στον μυστηριακό κόσμο της ιδιοφυίας των Μότσαρτ και Σαλιέρι. Ο ιταλός συνθέτης Σαλιέρι, νιώθει να απειλείται από το ταλέντο του Μότσαρτ, που και ο ίδιος αναγνώριζε. Τον εξοργίζει το γεγονός οτι ο Μότσαρτ έχει γίνει τόσο γνωστός για τη μουσική του, μα δεν έχει συνείδηση του πόσο μεγάλα και σημαντικά είναι τα έργα του, και κάνει άσωτη ζωή. Αντιθέτως εκείνος είχε αφιερώσει όλη του την ύπαρξη στη μουσική, τίποτα άλλο δεν αξίζει για εκείνον.

Σαλιέρι

Από νωρίς απαρνήθηκα όλες τις ανούσιες διασκεδάσεις

Οι επιστήμες- ξένες με την μουσική -ήταν για μένα απεχθείς

(…)

Και δόθηκα ολόψυχα στην μουσική και μόνο.

Ο Μότσαρτ όμως, το δώρο του δεν το εκτιμά, το σπαταλάει από εδώ και από κει, δίχως να σκοπεύει να αφήσει κάτι πίσω του, κάποιον συνεχιστή της ιδιοφυίας του… Έτσι ο Σαλιέρι νιώθει υποχρέωση να πράξει, να σώσει τον κόσμο, την Τέχνη, τους ανεκπλήρωτους πόθους που γεννιούνται με το άκουσμα της μουσικής του Μότσαρτ…

Σαλιέρι

Σαν χερουβείμ πετάει, τραγούδια απ’τον παράδεισο μας φέρνει, κι αφού

ξεσηκώσει μέσα μας ,σε μας τα γήινα πλάσματα, άφτερους πόθους για ουρανό, πετάει πάλι μακριά.

Ήταν όλα αυτά αλήθεια ή ήταν στο μυαλό του Σαλιέρι; Η διαμάχη αυτών των δυο ταλαντούχων προσωπικοτήτων ήταν αληθινή ή δημιούργημα ενός ανθρώπινου μυαλού; Τι είναι μύθος και τι πραγματικότητα; Τί είναι η μουσική; Η ζήλεια; Ο θαυμασμός; Τι είναι ο θάνατος; Γέμισε το κεφάλι μου με τόσα ερωτηματικά…. Μα ευτυχώς σιγά-σιγά μέσα στο έργο, έπαιρνα στοιχεία που με βοηθούσαν να δώσω απαντήσεις.

Μότσαρτ

Ιδιοφυία και έγκλημα- δύο πράγματα ασυμβίβαστα, έτσι δεν είναι;

Είναι ή δεν είναι θα το μάθετε αν δείτε την παράσταση…

Στο Bios λοιπόν , από τις 29 Ιανουρίου….

Με τους: Μάγια Ανδρέου, Δημήτρης Τσιάμης, Κατερίνα Αλέξη

Νιώθω τόσο τυχερή που το είδα πριν απ’όλους σας και μπορώ να σας γεμίσω περιέργεια με τα διφορούμενα λόγια μου…. Μότσαρτ- Σαλιέρι, το Ρέκβιεμ…. ΜΗΝ ΤΟ ΧΑΣΕΤΕ!

Διαβάστε επίσης:

Η Анна Каренина σε αγγλικά χέρια. | Της Ελιάνας Περηφάνου Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου Vol. ΙΙ | Της Ελιάνας Περηφάνου Το ατλαζένιο γοβάκι του Πωλ Κλωντέλ. | Tης Αγγελικής Μητροπούλου Το φάντασμα του Κάντερβιλ στο Θέατρο Τέχνης. | Της Μαρίας Γιαννούτσου