Παρακινούμενος μόνο από τον τίτλο της παράστασης και χωρίς να γνωρίζω το έργο και τι διαπραγματεύεται, είδα πριν μερικές μέρες το “Κρίμα που είναι Πόρνη” του Τζον Φορντ στο θέατρο Χώρα από το Εθνικό Θέατρο. Ο Δημήτρης Λιγνάδης, σκηνοθέτης της παράστασης, καταπιάνεται με ένα έργο που θυμίζει έντονα τον απαγορευμένο έρωτα του Ρωμαίου και της Ιουλιέτας, από το ομώνυμο έργο του Σαίξπηρ. Στη προκειμένη περίπτωση όμως, έχουμε τον αιμομικτικό και συνάμα απαγορευμένο, επίσης, έρωτα, του Τζιοβάνι και της Ανναμπέλλα, δυο αδερφών που ζουν κάτω από το καταπιεστικό και αυστηρό σύστημα της εκκλησιαστικής κοινωνίας στην Πάρμα. Τοποθετεί το έργο μέσα σε μια εκκλησία καθολικού τύπου, όπου το στοιχείο της εξαθλίωσης, της μιζέριας και της μισαλλοδοξίας, γίνεται ορατό μέσα από τα σκηνικά που δημιούργησε η Εύα Νάθενα. Όλες σχεδόν οι επιφάνειες των σκηνικών έχουν καλυφθεί από την ύπουλη “υγρασία”, που φθείρει ταυτόχρονα όλα τα άψυχα αλλά και έμψυχα – αναφορά στους ανθρώπους της εποχής του έργου – αντικείμενα επί σκηνής. Ωστόσο, παρόλο που επισημαίνεται, ο θεατής δεν αντιλαμβάνεται από την αρχή του έργου, ότι τα διαδραματιζόμενα είναι μια αναπαράσταση της τραγικής ιστορίας των δυο νέων πιθανότατα από έναν εκκλησιαστικό σύλλογο. Η συνθήκη αυτή, υπό τις οδηγίες του σκηνοθέτη, ωθεί τους ηθοποιούς σε ερμηνείες με σουρεαλιστική χροιά. Κατορθώνουν να υποδυθούν αξιοπρεπέστατα κάποιους ανθρωπάκους της εποχής, που δεν έχουν κανένα απολύτως ταλέντο στο θέατρο. Με πολλά μπρεχτικού τύπου στοιχεία, μπαινοβγαίνουν ανάμεσα στο ρόλο τους μέσα στην ιστορία του έργου και στον ρόλο τους στη κοινωνία. Οι ηθοποιοί σαν απλοί πολίτες της Πάρμας εκτελούν το λεγόμενο “θέατρο εν θεάτρω”, γίνονται δηλαδή οι ίδιοι θεατές της παράστασης που ετοιμάζουν. Εν αντιθέσει, η Μαρία Κίτσου στο ρόλο της Ανναμπέλλα, ακολούθησε μια εντελώς διαφορετική υποκριτική αντιμετώπιση σε σχέση με τους υπόλοιπους ηθοποιούς. Ούσα υποδυόμενη το ρόλο αυτό, κράτησε από την αρχή μέχρι και το τέλος της παράστασης τον χαρακτήρα της Ανναμπέλλα, χωρίς να ξεφεύγει σε διάφορους σκηνικούς θεατρινισμούς. Η απορία, αν όντως ήταν η “πραγματική” Ανναμπέλλα ή ενα κορίτσι της εκκλησίας που υποδυόταν τον ρόλο της, δεν απαντήθηκε ούτε μετά το τέλος της παράστασης. Καίρια η μετάφραση του Γιάννη Λιγνάδη, με έναν αρκετά άμεσο λόγο, κατανοητό από το κοινό. Στην υπογραφή της πρωτότυπης μουσικής, ο Γιάννης Χριστοδουλόπουλος, που δημιούργησε μέσα από την εξαίρετη σύνθεση του, τις κατάλληλες ατμόσφαιρες σε συγκεκριμένες στιγμές της παράστασης. Ένα έργο που καθιστά τον αιμομικτικό έρωτα των δυο νέων στα όρια του ηρωισμού, τοποθετημένο μέσα σε μια διεφθαρμένη κοινωνία που απαγορεύει τα αυτονόητα, την αληθινή αγάπη.
Θέατρο Χώρα, Εθνικο Θέατρο
Μετάφραση Γιάννης Λιγνάδης
Σκηνοθεσία Δημήτρης Λιγνάδης
Σκηνικά – κοστούμια Εύα Νάθενα
Μουσική Γιάννης Χριστοδουλόπουλος
Φωτισμοί Αλέκος Γιάνναρος
Μουσική διδασκαλία Μελίνα Παιονίδου
Βοηθός σκηνοθέτη Χρήστος Τζιούκαλιας
Βοηθοί σκηνογράφου – ενδυματολόγου Δάφνη Κολυβά, Εβελίνα Δαρζέντα
Link:Μάριος Κρητικόπουλος
