Μας βαραίνουν κάτι λέξεις μεγάλες που δεν άντεχαν να σηκώσουν τη σημασία τους σε λίγες μόνο προτάσεις.
Τις πνίξαμε μια μέρα. Από τότε πνιγόμαστε μέσα τους.
Βγαίνουμε στην επιφάνεια για λίγο,
παίρνουμε κοφτές ανάσες και μας ξανατραβάνε στον πάτο.
Μας βαραίνουν κάποια βλέμματα γεμάτα υπονοούμενα και κάτι ματιές γεμάτες νόημα.
Πόσο νόημα να χωρέσει σε δυο μάτια θα μου πεις.
Εξαρτάται θα σου πω.
Βλέπεις ανθρώπους που τα μάτια τους λένε ακατάπαυστα ιστορίες και ιστορίες.
Τις πιο μοναδικά όμορφες.
Όσες κανένα ζευγάρι χείλη δεν μπορεί να διηγηθεί.
Βλέπεις κι ανθρώπους με μάτια άδεια και κοκκινίζεις από ντροπή.
Περνάς από μέσα τους δίχως να τους αγγίζεις.
Ζητάς συγγνώμη.
Συγγνώμη, για ποιο πράγμα; Θα σου απαντήσουν.
Περισσότερο απ’ όλα μας βαραίνει το κενό.
Το κενό αυτό που δεν κλείνει με τίποτα.
Από παντού μπάζει και παγώνουνε τα σωθικά μας.
Τα μάλλινα δε βοηθάνε, το δοκίμασα.
Το τσάι επίσης δε βοηθά.
Οι νέες παρέες, σίγουρα όχι.
Ούτε η θερμότητα που παράγεται μεταξύ δύο κορμιών.
Εφήμερες λύσεις δεν είναι λύσεις.
Χρειαζόμαστε κάτι να μας κρατάει ζεστούς από μέσα.
Φυσικά και δε γνωρίζω.
Αν ήξερα δεν θα μ’ έβλεπες να τρέμω από το κρύο.
Αν ήξερα δεν θα μιλούσα για βάρος.
Αν…
Link:Δέσποινα Μπόσκου
