Κάθομαι εδώ, σε ένα πολύ ωραίο μικρό καφέ -σίγουρα θα σου άρεσε- και πίνω εκείνον τον καφέ που μου’ χες μάθει εσύ, ένα απόγευμα σε ένα αντίστοιχο μικρό καφέ, μια ξεχασμένη εποχή.

Θυμάμαι πως τότε, όπως και τώρα κάτι άλλο σκεφτόμουν (ίσως να φταίει ο καφές). Θυμάμαι ότι σε είχα μπροστά μου, με όλη σου την καθημερινή λάμψη. Μου μίλαγες για ό,τι περνούσε απ’ το μυαλόσου.. πολιτική, ιστορία, πολιτισμό. Σίγουρα κάπως θα τα είχες συνδέσει τότε μεταξύ τους, αλλά τώρα είναι πολύ νωρίς ή πολύ αργά για να θυμηθώ..

Άλλωστε σκεφτόμουν κάτι διαφορετικό από αυτά! Συνειρμικά πιανόμουν από αυτά που έλεγες και σχημάτιζα την εικόνα σου με το μυαλό μου. Είχα λοιπόν να σκέφτομαι, μια ”φωτογραφία” σου από το προηγούμενο βράδυ, μία από την πρώτη φορά που σε είδα, μία από τότε που λέγαμε τα ”Σ΄αγαπώ” μας και άλλες πολλές που έτσι όπως γράφω ξανάρχονται στο μυαλό μου σαν το ξεφύλλισμα του άλμπουμ μας.

Και η εικόνα σου μέσα μου είχε, θυμάμαι τότε, την ίδια λάμψη με εσένα. Ήταν σαν να σε είχα μπροστά μου ,με την βραδινή σου λάμψη, με τη λάμψη της πρώτης φοράς, με τη λάμψη των εξομολογήσεων και με την υπέροχη καθημερινή σου λάμψη όλα ταυτόχρονα! Τόσο έντονη ήταν η εικόνα σου μέσα μου τότε..

Έπρεπε ωστόσο να σε προσέχω περισσότερο..

Τώρα θα’ χα και λόγια να σε συνοδεύουν όταν σε σκέφτομαι..

Ξέρεις, μετανάστευσα για να σε ξεχάσω όταν χωρίσαμε. Μα είχες ριζώσει μέσα μου βαθιά και η ξενιτιά δεν σε απορρόφησε..

Και έτσι, πίνω ακόμα τον καφέ που μου έμαθες, ώστε να καταλάβω πότε θα φύγεις. Γιατί όταν θα σταματήσω να σε βλέπω στην κούπα του καφέ θα έχω αγγίξει τα όρια της ελευθερίας μου..

Μέχρι στιγμής πάντως, μην φοβάσαι, ούτε μια στάλα λάμψης δεν έχασες από εκείνον τον πρώτο καφέ!

Η Βιβή Λιάκου γεννήθηκε το Φεβρουάριο του 1991, σπουδάζει ιατρική στα Γιάννενα και γράφει ποιήματα και πεζά από μικρή ηλικία.

Facebook : Vivi Liakou