Η λέξη παίζει με αυτό που “γράφει το φως”. Η μικρή λάμπα που τρεμοπαίζει, το σκοτεινό σοκάκι που περιμένει το επόμενο φιλί, ο ήλιος που υπόσχεται ότι θα έρθει, το χαμόγελο το ανεπαίσθητο του πρωινού και εκείνα τα ηλιοβασιλέματα. Πού τα πας αυτά αλήθεια.
Φωτογραφίες, λέξεις άλλοτε ειπωμένες, άλλοτε όχι. Κολλάει δεν κολλάει η σκέψη, εκεί, να τη μοιραστείς, άλλοτε η σχετικότητα της σκέψης με την εικόνα είναι κάθε φορά υποκειμενική. Είναι το ηλιοβασίλεμα που είδαμε μαζί και ύστερα χάθηκε ο ήλιος, λίγο αργότερα εσύ.
Είναι ο δρόμος που περπατήθηκε ένα μεσημέρι στην κίνηση, οι σκοτεινές ιστορίες των προσώπων που κοιτάζουν το δρόμο, ο καμβάς θλίψης στο μετρό, η αφέλεια του γέλιου στον ήλιο, το επόμενο κύμα.
Το κλικ που θα διαιωνίσει εκείνο το ταξίδι, εκείνο το κομμάτι που σιγοτραγούδησες στην εθνική, η σταγόνα που διαγράφει μεθυσμένες πορείες στο τζάμι, κάθε εποχή και το δικό της φως, κάθε στιγμή το δικό της φως. Και τα παράθυρά σου άλλοτε κλειστά, μην τυχόν και ξυπνήσεις γιατί ο κόσμος δε σου κάνει σήμερα, άλλοτε ανοιχτά να μπουν τα καλοκαίρια και τα φθινόπωρα και η άνοιξη, ειδικά αυτή και να σου κλείσουν το μάτι. Να βγεις έξω να παίξεις με το φως, με τα πρόσωπα, με τις στιγμές. Να χορέψεις στη βροχή μέχρι να έρθει, ποιο άλλο, το φως να αναστήσει τα χρώματα και ποιος ξέρει, ίσως για λίγο προλάβεις και ένα ουράνιο τόξο (μέσα σου, οκ, για λίγο).
Ακόμη δεν το κατάλαβες; Όλα είναι φως.
Και σε περιμένει εκεί έξω να το αιχμαλωτίσεις.
Άντε !
