Όταν «πέφτει» στο διάβα σου ένας άνθρωπος σαν τον Δημήτρη το μόνο που έχεις να κάνεις είναι να ανοίξεις τα μάτια σου για να παρατηρήσεις και τα αυτιά σου για να ακούσεις.
Είναι ένας φωτογράφος-οδοιπόρος που σπάει όλα τα κλισέ της τέχνης της φωτογραφίας και φτάνει το «παιχνίδι» σε εντελώς άλλο επίπεδο, εκεί βρίσκεις μόνο αλήθεια και κυρίως αυθεντικότητα.
Η απλότητα της ματιάς του στα πράγματα ξεσηκώνει χωρίς θόρυβο και τυμπανοκρουσίες ενώ παράλληλα ιντριγκάρει.
Εν κατακλείδι αν τον γνωρίσεις μπορείς μόνο να μάθεις, η δε δουλειά του μπορεί μόνο να σε καθηλώσει.
Πόσα χρόνια ασχολείσαι με τη φωτογραφία;
Πάρα πολλά, επαγγελματικά τα τελευταία 8 χρόνια.
Τι ήταν αυτό που σε έκανε να ασχοληθείς επαγγελματικά με τη φωτογραφία;
Γερμανοί εκδότες είδαν τη δουλειά μου στο My space, τους άρεσε, με προσέγγισαν και κάναμε συμβόλαιο.
Τι θα συμβούλευες έναν νέο φωτογράφο ο οποίος ξεκινάει τώρα; Είναι και θέμα τύχης να μπορέσει να το κάνει και επάγγελμα;
Σίγουρα η τύχη είναι ένας παράγοντας, η συμβουλή μου είναι να κάνει αυτό που γουστάρει και όχι αυτό που νομίζει ότι θα του βρει δουλειά.
Ποια είναι η διαφορά μεταξύ του δήθεν και του origina καλλιτέχνη;
Δεν ξέρω, δεν είμαι καλλιτέχνης και νομίζω ότι είμαι και ευτυχισμένος γιατί δεν έχω τις ανασφάλειες που έχει ένας καλλιτέχνης, εγώ εικόνες φτιάχνω, το καλλιτέχνης φαίνεται στην ιστορία, καλλιτέχνης είναι ο Gaudi και όλοι αυτοί που άφησαν σημάδι στον χρόνο, τώρα το να κάνεις μια εφήμερη επιτυχία αυτό δεν σε κάνει καλλιτέχνη, το μέλλον δείχνει.
Η φωτογραφία θεωρείς ότι είναι μια μορφή αθανασίας;
Μπορεί και να είναι, σίγουρα όμως είναι ένα «ψέμα», είναι ένα εκατοστό του δευτερολέπτου, δηλαδή είναι πώς θα δει ο καθένας την αλήθεια του η οποία σε ευρύτερο επίπεδο μπορεί να είναι για κάποιους άλλους ψέμα αλλά μ’αρέσει αυτό το «ψέμα». Η φωτογραφία είναι ένας καθαρός αντικατοπτρισμός της ψυχής του καθενός.
Δημιούργησες πρόσφατα μια σειρά φωτογραφιών οι οποίες απεικονίζουν γυναίκες να δακρύζουν, το θέμα ήταν ο ρατσισμός, γιατί μόνο γυναίκες;
Γιατί μ’αρέσει η ευαισθησία αυτού του φύλου, η γυναίκα είναι αυτή που γίνεται μάνα, ως εκ τούτου έχει μια άλλη υπόσταση, έχει βαρύτητα.
Πιστεύεις ότι ήμασταν πάντα ρατσιστές και πριν την οικονομική κρίση ή γίναμε στη πορεία;
Η κρίση φέρνει ρατσισμό, μαλάκες ήμασταν πάντα και αυτό τώρα μας βγήκε σε ρατσισμό, πριν από 10 χρόνια ήταν ο νεοπλουτισμός, πριν 20 ήταν κάτι άλλο. Ήμαστε κωλοτούμπες, όπως γυρνάει η κατάσταση γυρνάμε κ’εμείς. Το «οικόπεδο» μας είναι καλό, το περιεχόμενο είναι λίγο λάθος.
Ποιος είναι ο αγαπημένος σου φωτογράφος;
Ο Yann Arthus Bertrand επειδή είδε τα πράγματα «αλλιώς», αυτόν δέχομαι και αυτός με έκανε να ξανά ασχοληθώ με τη φωτογραφία την οποία είχα εγκαταλείψει για αρκετά χρόνια. Βλέποντας δουλειά του στο Λονδίνο διαπίστωσα ότι υπάρχει και μια άλλη οπτική, ναι αυτός είναι ο δάσκαλος μου, ο μέντορας μου και τα πάντα μου.
Θες να μου μιλήσεις για το πρόσφατο σου ταξίδι στη Βόσνια; Τι αφορούσε;
Αφορούσε την ανθρωπιστική βοήθεια των Γιατρών του Κόσμου στους εκεί πλημμυροπαθείς. Σε αυτό το ταξίδι αυτό που με συγκίνησε είναι το πόσο εύκολα και γρήγορα μπορείς ξαφνικά να μην έχεις πια τίποτα και να γίνεις ίσος με όλους. Σε κάθε μου ταξίδι όπου εκεί μπορεί να υπάρχουν δυσκολίες διαπιστώνω πάντα το ίδιο πράγμα.
Τι είναι αυτό το οποίο δεν θα το φωτογράφιζες για κανέναν απολύτως λόγο;
Δεν θα φωτογράφιζα ποτέ πρεζάκια και άστεγους γιατί το θεωρώ εκμετάλλευση. Ναι μεν υπάρχει η λογική του να δείχνουμε την πραγματικότητα αλλά νομίζω ότι θα ήταν σαν να παίζω με τον πόνο του άλλου και αυτό είναι κάτι που δεν με αφορά να το κάνω.
Πιστεύεις ότι η φωτογραφία είναι ο απεικονισμός της πραγματικότητας ή της επιθυμίας;
Της πραγματικότητας του καθενός αλλά και τη επιθυμίας, το μότο μου είναι ότι η φωτογραφία είναι η αλήθεια του φωτογράφου. Σε ένα εκατοστό του δευτερολέπτου δεν μπορείς να δείξεις μια συνολική αλήθεια. Αν βρεθείς σε μια εμπόλεμη ζώνη και βγάλεις φωτογραφία ένα Παλαιστίνιο παιδάκι που κλαίει άμεσα τάσσεσαι υπέρ κάποιων, αντίστοιχα μπορείς να μην τραβήξεις τον Ισραηλινό που κλαίει, εγώ δεν το έχω κάνει. Είναι τι θες να δείξεις εσύ, δηλαδή είναι ένα ωραίο ψέμα που αν το απεικονίσεις ωραία είναι όμορφο, αν το απεικονίσεις άσχημα τότε δεν έχει λόγο να υπάρχει.
Υπάρχει κάποιο από τα ταξίδια σου που να σου έχει «μείνει»;
Πάρα πολλά, επειδή δεν με στέλνουν κάπου πάντα εγώ επιλέγω τη χώρα που θα επισκεφθώ και κοιτάζω τι μου έχει αφήσει εσωτερικά όχι φωτογραφικά. Το τελευταίο ήταν πέρυσι στο Camino del Santiago όπου περπάτησα 850 χλμ. Στην Ισπανία, από τη Γαλλία μέχρι τον Ατλαντικό στα Πυρηναία. Αυτή η εμπειρία με οδήγησε στην αναθεώρηση του τι είμαι και τι κάνω. Παρατήρησα το πόσο μικρός μπορεί να φαίνεσαι μέσα στη φύση όπου οι δυνάμεις εκεί είναι καθαρά δικές σου. Περπατάς όπως όλοι με έναν σάκο στη πλάτη για 35 μέρες και όλο αυτό σε πάει σε μια ζεν κατάσταση όπου αρχίζεις να σκέφτεσαι τι κάνεις σε αυτή τη ζωή, γύρισα αλλιώτικος και εγώ και οι συνοδοιπόροι μου.
Υπάρχει κάποιος φόβος που έχεις για την Ελλάδα και για τον οποίο δεν θα ήθελες να επαληθευτείς;
Όχι, νομίζω ότι περνάμε «μέρες παράξενες, θαυμάσιες μέρες» που λέει και ο φίλος μου ο Μιχάλης (Μιχάλης Μυτακίδης των Active Member). Περνάμε μέρες που ναι μεν πρέπει να σκεφτούμε αλλά δεν έχω φόβο για το μέλλον, όλα περνάνε, είμαι αισιόδοξος.
Πες μου ένα πράγμα που σε ενοχλεί στη χώρα σου.
Χιλιάδες, ένα που με ενοχλεί περισσότερο είναι ο προβατισμός και η γενική μας νοοτροπία του ότι κάνει ο ένας να το κάνουν όλοι. Αυτό που δεν κατάφερε ο Μάο Τσε Τουνγκ τόσα χρόνια εμείς το κάνουμε μόνοι μας και πληρώνουμε κιόλας. Όλοι θέλουν να γίνουν ίδιοι με κάποιους άλλους οι οποίοι με τη σειρά τους είναι ίδιοι με κάποιους άλλους, η βλακεία στην Ελλάδα είναι διαχρονική.
Έχεις κάνει μια σειρά φωτογραφιών με τίτλο «Μαινάδες», μια από αυτές τις φωτογραφίες προκάλεσε μεγάλη αίσθηση, αναπαράχθηκε πολύ στα social media και βγήκε μάλιστα και εκτός συνόρων. Αυτή η φωτογραφία απεικόνιζε μια γυμνή γυναίκα η οποία κρατούσε μια ματωμένη ελληνική σημαία. Δέχτηκες και αρνητική κριτική όπως και αρκετές προσκλήσεις σε κανάλια τις οποίες δεν αποδέχτηκες. Αυτό το πράγμα σε σόκαρε; Σε εξέπληξε; Τι «γεύση» σου άφησε;
Δεν δέχτηκα τις συγκεκριμένες προσκλήσεις γιατί δεν μου αρέσει η λογική του μαϊντανού. Αποφεύγω κάποια συστήματα στα οποία συνειδητά επιλέγω να μην ανήκω, γενικά προσπαθώ να μην είμαι συστημικός, ένα από αυτά είναι και ο χώρος της τηλεόρασης.
Με κάθε project που κάνω, προσπαθώ να πω τι σκέφτομαι εκείνη τη στιγμή και ο τρόπος με τον οποίο επιλέγω να «μιλάω» είναι η φωτογραφία. Δεν ξέρω κάτι άλλο και επειδή δεν μου αρέσουν οι προβατισμοί και οι συλλογικότητες του να ενωθούμε για να κάνουμε κάτι, πιστεύω ότι ο καθένας μπορεί να δράσει σαν μονάδα για να φέρει τη διαφορά π.χ. ταΐζοντας τον διπλανό του, εγώ αυτό το κάνω με τη φωτογραφία.
Με εξέπληξε το πόσο πολύ προχώρησε εκτός Ελλάδος, με εξέπληξαν οι προσκλήσεις στα κανάλια και οι απειλές κάποιων που με κατηγόρησαν ότι μάτωσα το εθνικό σύμβολο.
Η φωτογραφία είναι μια μορφή επανάστασης;
Όχι, η επανάσταση είναι πολύ μεγάλη κουβέντα, όπως αντίστοιχα οι λέξεις τέχνη και καλλιτέχνης. Επαναστάτης ήταν ο Βάρναλης. Την ώρα που νιώθω άβολα με κάτι το δείχνω φωτογραφικά, δεν κάνω κάτι το ιδιαίτερο, δεν είμαι επαναστάτης, ένας άνθρωπος σαν όλους είμαι που δείχνω τα πράγματα όπως θέλω.
Η φωτογραφία εξυπηρετεί και την ιστορία;
Δεν είμαι σίγουρος, όχι, διότι η φωτογραφία είναι η «ματιά σου», δεν ξέρω κατά πόσο έχει ιστορική οντότητα η μεριά του καθενός, εξάλλου έχουμε δει άπειρες «στημένες» ή ψεύτικες φωτογραφίες. Η αλήθεια του καθενός δεν μπορεί να είναι και η κοινή αλήθεια. Η φωτογραφία είναι κάτι το υποκειμενικό, είναι η ματιά του καθενός και αυτή είναι και η γοητεία της.
Θα φωτογράφιζες κάποιον πολιτικό;
Δεν βρίσκω κάποιο ενδιαφέρον σε αυτό, νομίζω πως ούτε αν τον γιαούρτωναν δεν θα τον φωτογράφιζα.
Υπάρχει κάποια προσωπικότητα τραγουδιστής ή συγγραφέας ή μουσικός τον οποίο θα ήθελες πάρα πολύ να τον φωτογραφίσεις;
Αυτούς τους ανθρώπους δεν θέλω να τους φωτογραφίζω, θέλω να τους «νιώθω», να τους διαβάζω, να καταλαβαίνω τι λένε.
Φωτογραφίζω συνέχεια τον Μιχάλη Μυτακίδη των Active Member γιατί πηγαίνω σε όλες του τις συναυλίες και το κάνω επειδή τον θεωρώ τον ποιητή της γενιάς μας και είμαστε και φίλοι. Με ενδιαφέρει να είμαι κοντά τους και να συζητάω.
Ένας ανεξάρτητος φωτογράφος όπως είσαι εσύ, έχει χρόνο για προσωπική ζωή;
Βεβαίως και έχει χρόνο, η προσωπική ζωή είναι τα πάντα. Δεν παίρνω ποτέ φωτογραφική μηχανή όταν κάνω ένα προσωπικό ταξίδι. Κάμερα παίρνω μόνο όταν πηγαίνω κάπου για να φωτογραφίσω, δεν θέλω να γίνω έρμαιο της δουλειάς. Βλέπω πάρα πολύ ωραίες στιγμές στον δρόμο, στη καθημερινότητα αλλά θα ήταν καραγκιοζιά να κυκλοφορώ συνέχεια με μια κάμερα επάνω μου.
Όπως έλεγε ένας καθηγητής μου στη Γαλλία, οι καλές στιγμές είναι αυτές που μένουν στη μνήμη.
Είσαι ερωτευμένος με αυτή την τέχνη;
Δεν θα έλεγα ότι είμαι ερωτευμένος, μου δίνει χαρά όπως ένα καλό φαγητό ή μια καλή στιγμή. Μου δίνει χαρά το κλικ μου, είμαι ερωτευμένος τη χρονική στιγμή που φωτογραφίζω και νιώθω καλά, ο έρωτας μου τελειώνει στο κλικ μου επάνω.
‘Έχεις κάνει αρκετές δουλειές, υπάρχει κάποια σειρά φωτογραφιών σου που ξεχωρίζεις και γιατί;
Ναι, ξεχωρίζω τις «Στιγμές στους δρόμους του κόσμου».
Υπάρχει ένα project, το λεγόμενο “see you around”, το οποίο ήταν ταξίδι σε πάνω από 70 με 80 χώρες που στις φωτογραφίες αυτές απεικονίζονται άγνωστοι άνθρωποι στον δρόμο, αυτό μου δίνει χαρά, να βλέπω την καθημερινότητα των άλλων.
Facebook Page: Dimitris Da Athens
Αυτό τον καιρό τον Dimitri Da Athens θα τον συναντήσετε στον πεζόδρομο της οδού Τρώων στα Άνω Πετράλωνα οπού θα δείτε την υπαίθρια φωτογραφική έκθεση των Γιατρών του Κόσμου με τίτλο
«100 tear drops for racism»
100 δάκρυα από τα χιλιάδες που χύνονται για τα θύματα
όλων των μορφών ρατσισμού…
100 γυναίκες από τις χιλιάδες που κλαίνε για όσους
αποκλείονται από την κοινωνία ως «διαφορετικοί»…
Οι Γιατροί του Κόσμου στηρίζουν τον ΑΝΘΡΩΠΟ ΔΙΧΩΣ ΔΙΑΚΡΙΣΕΙΣ.
Η Φελίτσια Πριμηκύρη Σπούδασε Οικονομία και Διοίκηση στη Γαλλία, δραστηριοποιείται στον χώρο της ένδυσης στην οικογενειακή της επιχείρηση, τη λες ροκαμπίλι με έντονες τάσεις προς τη λαϊκή μουσική, έχει ταλέντο στις ξένες γλώσσες, και λατρεία στο γράψιμο η οποία εκδηλώθηκε από μικρή ηλικία. Εκφράζεται καλύτερα και με μεγαλύτερη ακρίβεια όταν γράφει. Καλώς σας βρήκα. Καλοτάξιδη.
