Εικόνες και Συναισθήματα. | Της Γιώτας Μάρκου

Γιατί οι άνθρωποι φεύγουν τόσο εύκολα και γρήγορα, όπως και όταν εμφανίζονται στη ζωή σου. Δίχως εξήγηση, δίχως βλέμμα ή ένα φιλί αποχαιρετισμού. Ίσως είναι πιο εύκολο έτσι. Δεν αισθάνονται τύψεις, δεν βλέπουν τον άλλον να πονά, ούτε ακούνε τα δάκρυα να κυλάνε. Και εκείνοι χάνονται σε αναμνήσεις και επιθυμίες-υπομένουν βασανιστικά στις σκέψεις των φιλιών και στις αγκαλιές εκείνες που κάποτε είχαν αποκοιμηθεί ένα πρωί.

Τόσο περίεργο και μυστήριο όταν δύο ξένοι νιώθουν συναισθήματα-όχι τόσο πρωτόγνωρα- μα κάθε φορά τόσο μοναδικά. Στιγμές όμορφες και γλυκές. Και έπειτα, πετάνε και φεύγουν, ξεθωριάζουν, σπάνε και κομματιάζονται και οι λέξεις που κάποτε ειπώθηκαν από το πουθενά μα σήμαιναν τελικά πολλά.

Αυτά σκέφτομαι και θέλω να πάω μια εκδρομή. Κάπου που να έχει θάλασσα, μπας και η αλμύρα κάψει αυτά που νιώθουμε και αισθανθούμε λίγο καλύτερα.

«Γελάς και εσύ ε;.. το ξέρω.»

Θα σου ζήταγα να με πιάσει από το χέρι και να μην με αφήσεις να πάω μόνη μου, αλλά όχι-μόνη θα πάω! Κάποιοι ίσως πουν: «Δεν αφήνεσαι, δεν ζεις, αυτοί οι εγωισμοί τα χαλάνε όλα.»

και εγώ απλά θα πω: «Έτσι είναι πιο εύκολο.»

«Πως; Να ζεις στο ψέμα;»

«Όχι, να αντέχεις την αλήθεια!»

Και όταν ξαφνικά τα συναισθήματα σου συγκρούονται-ξεπετιούνται εικόνες. Πόσο θα ήθελα να υπήρχε ένα μηχάνημα και να τις έκανε φωτογραφίες, να μπορώ να τις κοιτάζω όλη μέρα, να σου στείλω και εσένα δυο-τρεις κι ας τις πέταγες.

Είναι οριακά τραγικό που οι άνθρωποι τις περισσότερες φορές θυμούνται μόνο τις καλές στιγμές και δεν ξεχνάνε. Βασικά είναι αυτό που λένε: «Μια μέρα θα ξυπνήσω και θα σε ξεχάσω. Όχι σήμερα όμως..». Ναι αυτό είναι ξεκάθαρα.

«Κι όμως τον έρωτα που ήθελες τον είχα να σ’ τον δώσω·

τον έρωτα που ήθελα — τα μάτια σου με το ’παν

τα κουρασμένα καί ύποπτα — είχες να με τον δώσεις.

Τα σώματά μας αισθανθήκαν και γυρεύονταν·

το αίμα και το δέρμα μας ενόησαν.

Aλλά κρυφθήκαμε κ’ οι δυο μας ταραγμένοι.»

Κ. Π. Καβάφης

Της Γιώτας Μάρκου