Πάνε είκοσι χρόνια από τότε που ήμουν φοιτητής στην Κρήτη, το Ηράκλειο. Με πρύτανη τον Γραμματικάκη και την κόμη της Βερενίκης, με τους Χαΐνηδες στα πρώτα τους βήματα και το ραδιόφωνο να παίζει επίμονα ένα κομμάτι από τον Ασυμβίβαστο του Σιδηρόπουλου, που τότε είχε επανακυκλοφορήσει και ‘πουλούσε’. Αυτό:
Εγώ έμενα για πρώτη φορά μόνος, έτρωγα στον Οντά, έπινα τσάι στην καλύτερη τσαγιερί που υπήρξε ποτέ στην Ελλάδα, στη Jasmin, κι ήμουν ερωτευμένος, πολύ ερωτευμένος με την Ερασμία, η οποία έξι χρόνια αργότερα έφυγε άδικα από καρκίνο. Θα σου ξαναπώ κάτι γι’ αυτήν σε λίγο.
Δεν σου τα λέω αυτά για να δώσω στίγμα ιστορικό.
Σου τα λέω για να καταλάβεις το δικό μου στίγμα, τότε.
Ήμουν νέος, αγέρωχος… Ασταμάτητος.
Κάποτε ήρθε να μ’ επισκεφτεί ο Λιάκος. Εκείνες τις μέρες ήταν που έπεσε στα χέρια μου ένα τεύχος από το περιοδικό που εξέδιδαν τότε οι φοιτητές του πανεπιστημίου. Δεν θυμάμαι καθόλου το όνομα του εντύπου.
Θυμάμαι, όμως, καλά ένα άρθρο που διάβασα.
Λεγόταν “Απομακρυνθείτε από τον οίχο του κρέατος”.
Ναι, είχα πάρει τον συγγραφέα για μισότρελο. Κι όμως, ήξερα τότε πως αυτό το άρθρο κάτι σημαντικό μου έλεγε… κι έμεινε ανεξίτηλο στο μυαλό μου.
Ο ήρωας του άρθρου είχε μπει σ’ ένα ασανσέρ.
Και παρατήρησε την αλουμινένια πλακέτα που κοσμεί κάθε θάλαμο σαν κι εκείνον.
Κάποιος προηγούμενος ‘επιβάτης’, λοιπόν, είχε ξύσει πρόχειρα τα γράμματα Τ και Φ από τη φράση ‘απομακρυνθείτε από τον τοίχο του φρέατος’ κι είχε βάλει στη θέση του Φ ένα Κ με μπλε στυλό.
“Απομακρυνθείτε από τον οίχο του κρέατος”!
Όλο το υπόλοιπο άρθρο ήταν οι αυτόματοι συνειρμοί του συγγραφέα, οι συνειρμοί που ξεκίνησαν από αυτή τη φράση καρικατούρα.
Έλεγε πως το έμβρυο στη μήτρα ακούει τον απόκοσμο ήχο της καρδιάς της μαμάς του, καθώς και τον ήχο του αίματος που περνάει από τα στενά αγγεία με κάθε χτύπο της.
Και ζει μ’ έναν σκοπό. Μόνο έναν. Ν’ απομακρυνθεί από αυτόν τον ήχο. Από τον ήχο του κρέατος.
Ναι, μου φάνηκε το άρθρο εκείνο αν όχι προϊόν μιας ταραγμένης διάνοιας, τουλάχιστο γκροτέσκ.
Δεν ξέρω αν έπρεπε ο αρθρογράφος να αντιμετωπίσει μια ανεπιθύμητη εγκυμοσύνη, ή το αποτέλεσμα το ψυχολογικό μιας έκτρωσης, ή ακόμα ένα τρελό οιδιπόδειο με τη μάνα του.
Αλλά, τί σημασία έχει; Ο συγγραφέας κατάφερε κάτι σημαντικό. Να θυμάμαι και να μνημονεύω το έργο του είκοσι χρόνια μετά.
Είκοσι χρόνια μέσα στα οποία κατάλαβα πολλά.
Κατάλαβα γιατί η Ερασμία που το 2001 ήρθε να με βρει στο 401 όπου νοσηλευόμουν – φαντάρος ήμουν, ήξερα για το πρόβλημα υγείας της, τα είχε με τον Νίκο – όταν τη ρώτησα γιατί δεν κάνει ένα παιδί, μου απάντησε πως ήμουν τρελός.
Αηδίασα γιατί όταν είπα την ιστορία της Ερασμίας στην Αλίκη, την απεγνωσμένη μα πεντάμορφη Αλίκη, την ηλίθια Αλίκη, μου είπε πως θα μπορούσα να κάνω ένα παιδί με την Ερασμία, κι αν αργότερα πέθαινε, θα το μεγάλωνε εκείνη μαζί μου.
Πέρασαν είκοσι χρόνια από τη μέρα που διάβασα εκείνο το άρθρο και γνώρισα παιδιά που ‘προκλήθηκαν’ από στιγμιαία λάθη.
Παιδιά των οποίων οι γονείς χώρισαν.
Παιδιά των οποίων οι γονείς δεν χώρισαν, ενώ θα έπρεπε.
Και παιδιά γόνους καλών οικογενειών, που η αδιαφορία, ή το λάθος εκφρασμένο ενδιαφέρον των γονιών τους τα οδήγησε στον θάνατο.
‘Συνάντησα’ δεκάδες εκτρώσεις.
Και πέρα απ’ αυτές πολλή δυστυχία – αποτέλεσμα επιτυχημένων ιστοριών.
Ιστοριών που δεν (δι)έκοψαν το νήμα της ζωής ενός εμβρύου, αλλά τελεσφόρησαν.
Είκοσι χρόνια στη διάρκεια των οποίων το νόημα των στίχων του τραγουδιού, καθώς κι ο τίτλος εκείνου του άρθρου άλλαξαν σημειολογία, επειδή άλλαξα εγώ.
Πρόσφατα κάποια – παιδί γάμου προβληματικού – απέρριψε κάθετα κάθε συναισθηματισμό. Όπως και κάποια άλλη που ήξερα καλά. ‘Δεν πιστεύω στα λάθη’ είπε.
‘Μα όταν γίνονται πρέπει να διορθώνονται’, συνέχισε.
Κάποιο κοριτσάκι μου ζήτησε βοήθεια.
Δεκαοκτώ.
Λες και είμαι ψυχολόγος.
Δεν έχει ανδρικό πρότυπο. Δεν πιστεύει στους άνδρες.
Ο μπαμπάς της έφυγε με την γκόμενα πριν πολλά χρόνια.
Λοιπόν, αυτή είναι η ιστορία.
Αν γλιτώσει το παιδί υπάρχει ελπίδα.
Κι όντως θέλει να απομακρυνθεί από τον ήχο του κρέατος. Μα όχι βίαια.
Η ελπίδα, φίλε μου, δεν είναι τίποτα.
Ατμός.
Κι αν ένα παιδί γεννηθεί ‘απρόσκλητο’ δεν πρέπει απλά να υπάρχει ελπίδα.
Δύναμη και σχέδιο θέλει.
Και κότσια.
Όμως, μέσα στις γιορτές, όλο αυτό σκεπτόμουν.
Γιατί οι γιορτές δεν έχουν λογική.
Έχουν συναίσθημα.
Όλες αυτές οι ‘απομακρύνσεις’ με γέμισαν θλίψη.
Θρήνο.
Δεν κάνω διαφήμιση της durex, αλλά… φόρα σκουφάκι! Σκουφάκι για να μη γραφτούν άλλα άρθρα σαν αυτό.
Link:Πάρις Τσαχουρίδης
