Ωραία!!!
Τι κοιτάς και ξανακοιτάς;
Ούτε θα σου έρθει απάντηση από μόνη της, ούτε θα αλλάξεις αυτό που έγραψες.
Λυπάμαι που το λέω αλλά δεν επιστρέφει προς διόρθωση!!!
Τσεκαρισμένο αυτό. Το σκεφτήκαμε πολλοί πριν από σένα.
Και ναι διαβάστηκε!!! Και τώρα περιμένεις.
Όπως κάθε φορά, σε κάθε μήνυμα που στέκεσαι καθηλωμένη να περιμένεις μια απάντηση.
Πως γίναμε έτσι;
Φτιάξαμε ζωές εξαρτημένες από ένα «διαβάστηκε».
Μάθαμε να ζούμε με μηνύματα. Να οργανώνουμε τη ζωή μας και να αγαπάμε με μηνύματα.
Υπάρχουν όμως και κείνοι οι άνθρωποι που η ζωή τους έφερε να μοιράζονται σε αποστάσεις. Μεγάλες για να διανύονται καθημερινά, αλλά πολύ μικρές για να παλέψουν και να αντέξουν προς πείσμα όλων τα χιλιόμετρα.
Και όσο και να ξέρουν την δυσκολία, εκείνοι το προσπαθούν, το παλεύουν και επιμένουν.
Και ζουν δύο ζωές σαν μία μέσα από μία οθόνη υπολογιστή, από ένα τηλέφωνο.
Η αναμονή της επόμενης επικοινωνίας κάνει τις στιγμές αιώνες ώσπου σαν διά μαγείας εκείνο το μήνυμα έρχεται τη στιγμή που το έχουν πιο πολύ ανάγκη.
Αλλά έχουν τρέλα και πίστη και έρωτα και θέληση να το ζήσουν!!!
Γιατί για αυτούς οι στιγμές είναι μοναδικές.
Γιατί ο χρόνος είναι μια κλεψύδρα που έχουν γυρίσει να τρέχει μέχρι την επόμενη συνάντηση τους.
Γιατί οι συναντήσεις τους έχουν μια γλύκα και μια μαγεία. Μια προσμονή.
Και τα αεροδρόμια και οι σταθμοί των τραίνων ζουν τι λύπη του αποχωρισμού και το χαμόγελο της άφιξης.
Και τίποτα δεν τους κάνει λιγότερο μειονεκτικούς από τους υπόλοιπους ζευγαρωμένους που υπάρχουν γύρω μας.
Νομίζετε ότι όλοι έχουν την καθημερινή επαφή στο τσεπάκι;
Ουτοπία ζούνε!!! Ίσως μάλιστα χρειάζεται να πείσουν τους εαυτούς τους ότι «δήθεν» θεωρούνται ζευγαρωμένοι.
Οι άλλοι απλά δεν προλαβαίνουν… Μετράνε τα φιλιά και τις αγκαλιές και τα κρατάνε φυλαχτά.
Σκανάρουν τα δευτερόλεπτα που έχουν περάσει μαζί και τα εκτυπώνουν τις ώρες της μοναξιάς τους.
Χαμογελώ!!!
-ο χρήστης πληκτρολογεί…
Συγνώμη πρέπει να απαντήσω, με περιμένει…
Link:Ταρασία Γεωργιάδου
