Ask Doctor Nikos 03/02
"Αγαπητέ μου γιατρέ,
Είμαι 20 χρονών και μόλις μπήκα με πολύ κόπο και πολύ διάβασμα στο 1ο έτος των Xημικών Eπιστημών του Εθνικού Μετσόβιου Πολυτεχνείου. Είμαι πολύ περήφανη γι αυτό και το ίδιο κι οι γονείς μου δεδομένου ότι καμιά φορά επιβραβεύονται οι κόποι κι η προσπάθεια παρ’ όλες τις δυσκολίες και τα οικονομικά προβλήματα που βιώνουμε λίγο πολύ όλοι μας.
Τη χαρά μου και την περηφάνια μου τη σκιάζει όμως το τρομαχτικά αβέβαιο μέλλον που είναι μπροστά μου. Δε θα ήταν υπερβολή να σου γράψω ότι δεν είναι μόνο δικοί μου φόβοι κι ανασφάλειες αλλά μιλώντας με τους περισσότερους συμφοιτητές επιτυχόντες η μη και φίλους μοιραζόμαστε την ίδια αγωνία και την ίδια σχεδόν ακατανίκητη παραίτηση. «Γιατί να προσπαθήσω τόσο?» «Γιατί να μην τα παρατήσω όλα αφού κανείς δε θα θέλει την εργασία μου μεθαύριο εδώ στην Ελλάδα και δεν έχουμε την οικονομική δυνατότητα να φύγω στο εξωτερικό?»
«Γιατί να μη γλεντήσω τη ζωή μου, αράζοντας δεξιά κι αριστερά χωρίς να ζοριστώ και να υποθηκεύσω τα νιάτα μου διαβάζοντας αφού δεν θα εξαργυρώσω αυτό τον κόπο σε μια χώρα που βουλιάζει?»
Ρωτάμε αλλά δεν μας απαντάει κανείς και δεν είμαστε τόσο μεγάλοι για να δώσουμε μόνοι μας απαντήσεις και δεν είμαστε τόσο μικροί για να νομίζουμε ότι υπάρχει απάντηση.
Όμως θα θελα, ουτοπικά, κάποιος να με καθοδηγήσει στο τι να κάνω με το χρόνο που έχω, με τη ζωή μου. Αν αξίζει τον κόπο, ουσιαστικά, να το παλέψω σοβαρά, για ένα καλύτερο αύριο με την ελπίδα πως θα έρθει και πως δε θα πεταχτούν όλες μου οι προσπάθειες στα σκουπίδια και πως ακόμα και τότε δε θα αισθανθώ προδομένη και πως δε θα είναι πολύ αργά.
Σας ευχαριστώ, Σας εκτιμώ πολύ, σας έχω ακούσει και διαβάσει αρκετές φορές κι έχετε ένα τρόπο να είστε κοντά μας, ένας από μας.
Αγγελική Παριανού."
Αγαπητή Αγγελική.
Διάβασα το γράμμα σου ενδελεχώς και θαύμασα τα ωραία ελληνικά σου. Να γνωρίζεις, ότι τέτοιες ανησυχίες έχουν όλοι οι ευαίσθητοι, ακριβώς σε αυτή την ηλικία. Τις είχα κι εγώ και πολλοί συνομήλικοί μου που εκτιμούσα. Η πλειοψηφία βέβαια, που ζει επιφανειακά και διεκπεραιωτικά, παρασάγγας απέχει από τέτοια ερωτήματα και ανησυχίες. Που σημαίνει ότι εκ πρώτης, ανήκεις πιθανόν, σε ένα εκλεκτό είδος που μετατρέπει τα αδιέξοδά του σε λύσεις, απλώς δεν το ξέρεις ακόμη. Ας τα πάρουμε λοιπόν με τη σειρά.
Το μέλλον είναι πάντα αβέβαιο. Είναι στη φύση του. Το έχει πει και ο Τζιμ Μόρισον στο Roadhouse blues: "το μέλλον είναι αβέβαιο και ο θάνατος πάντα κοντά". Επομένως χαλάρωσε ως προς αυτό. Μην αποπειραθείς να το ελέγξεις και να το προβλέψεις, θα χάσεις χρόνο. Απόλαυσε τις εκπλήξεις που κρύβει στην αβεβαιότητά του, οι οποίες σε διαβεβαιώ, θα είναι οι περισσότερες ευχάριστες. Πάντα η ζωή είναι πολύ πιο εύκολη από όσο νομίζουμε ή μας λένε, τελικά.
Ζούμε στην εποχή του τέλους της επαγγελματικής εξασφάλισης. Του τέλους της εξασφάλισης γενικώς. Και ευτυχώς. Οι μέχρι τώρα γενιές, συνέδεσαν την ευτυχία στη ζωή με την επαγγελματική "σιγουριά", πράγμα που θεωρώ μεγάλη ασέβεια προς την ίδια την έννοια της ευτυχίας. Πραγματικά, είναι σοβαρός αυτός που εξαρτά την ευτυχία του από το πτυχίο του πανεπιστημίου; Για μένα είναι μάλλον θλιβερός.
Ποιος ξέρει τι επαγγέλματα θα είναι χρειαζούμενα στο μέλλον; Ουδείς με σιγουριά. Οπότε η επένδυσή σου είσαι εσύ και όχι η Σχολή σου. Να σπουδάσεις αυτό που θέλεις γιατί θα σου αρέσει, όχι για ένα διορισμό.
Μην υποτιμάς τις προσπάθειές σου. Αισθάνεσαι περήφανη για αυτό που πέτυχες και δικαίως, δε νομίζεις λοιπόν ότι και η μελέτη, όταν είναι για πράγματα που σου αρέσουν είναι γλέντι; Δε μπορείς να φανταστείς πόσο απολαμβάνω να ερευνώ για ρόλους και παραστάσεις. Η συστηματική γνώση σε κάνει σοφότερο απέναντι στη ζωή την ίδια. Να παρατήσεις τις σπουδές σου αν σε καταθλίβουν, αλλά αν εννοείς να γλεντήσεις με παρεάκια και ποτά στα μπαρ, να είσαι σίγουρη ότι και αυτό θα το σιχαθείς πολύ πιο γρήγορα από όσο φαντάζεσαι. Μου έχει συμβεί. Πλέον αποφεύγω τα μπαρ, δεν ανέχομαι την κατά κανόνα κακή μουσική, την κάπνα και τις ανοησίες του ενός και του αλλουνού.
Σημασία στη ζωή για μένα έχει να μην τα παρατάς ποτέ. Είμαι άνθρωπος που ολοκληρώνει ό,τι ξεκινάει, και εκτιμώ τους όμοιους με μένα γιατί μπορώ να τους εμπιστευθώ. Και συνεχώς να θυμάσαι ότι τίποτα δεν κρατάει για πάντα. Ούτε η παρακμή που ζούμε. Μην αφήσεις την παρακμή αυτή να μπει μέσα σου, πολέμησέ τη, μια από τις μεγαλύτερες απολαύσεις είναι να πηγαίνεις ενάντια στο ρεύμα, οι πέστροφες κάτι ξέρουν.
Ακολούθησε το ένστικτό σου, κάνε και σπούδασε ό,τι αγαπάς και μάθε να τα χειρίζεσαι, έτσι θα είσαι σε ετοιμότητα σε κάθε συνθήκη, σε ό,τι κι αν έρθει. Αυτό είναι το μυστικό της επιτυχίας σε προσωπικό επίπεδο, η κοινωνική επιτυχία είναι κάτι πολύ σχετικό, ούτως ή άλλως.
Τίποτα δεν πάει χαμένο, κανένας κόπος και καμιά θυσία, θα εκπλαγείς όταν δεις πόσο θα χρειαστείς σε μια ανύποπτη στιγμή μια γνώση, που την απόκτησες μελετώντας δυσπρόσιτα βιβλία, ένα χειμωνιάτικο βράδυ, κάτω από μια λάμπα στο δωμάτιό σου.
Μια φορά ένα πρεζόνι μου έκανε την ίδια περίπου ερώτηση με σένα: Γιατί να σταματήσω τα ναρκωτικά που με κάνουν να αισθάνομαι τόσο ωραία και να αντιμετωπίσω τη λίγδα της επιβίωσης; Του απάντησα, αφού το σκέφτηκα κάμποσο: Γιατί η ζωή αξίζει όταν είναι δύσκολη. Γιατί είναι στη φύση μας να επιβιώνουμε. Γιατί τις μεγαλύτερες συγκινήσεις τις βιώνει κανείς νηφάλιος. Και γιατί η ευτυχία, όπως και η ζωή η ίδια, κρατάει λίγο και την αντιλαμβάνεσαι αφού έχει περάσει. Οπότε δες τη ζωή σαν πρόκληση και όχι σαν αδιέξοδο. Αυτά.
