Κυριακή πρωί κι έχω αποφασίσει να μπω σε ένα άλλο πρόγραμμα, διαφορετικό, αυτό του μικρού παιδιού. Που ξυπνάει πρωί, ακόμη και την Κυριακή και μαζί με τη μαμά ή το μπαμπά πηγαίνει στο θέατρο. Όχι εμένα δεν με συνόδευσε η μαμά μου.. (Ξέρεις αυτό προϋποθέτει να μένεις στο ίδιο σπίτι, άπαξ και φύγεις, πάει μεγάλωσες..)
Φτάνω στα Εξάρχεια. Ήδη έξω από το θέατρο, ένιωσα να μπαίνω σε έναν άλλο κόσμο. Και να σου πω την αλήθεια νομίζω αυτός είναι ο πραγματικός.. κοριτσάκια, αγοράκια, όλα μαζί να τρέχουν, να φωνάζουν, να παίζουν.. κι όλα αυτά στο φουαγιέ του θεάτρου!
Ζωή.. παιχνίδι.. γέλιο κι όλα τα άλλα ασήμαντα!
“Mαμά τί θα δούμε;” “Μην είναι βλακεία, μη βαρεθώ“. Αυτό είναι. Εκεί κατάλαβα ότι με τα παιδιά δεν “παίζεις”. Αυτό το κοινό δεν σου χαρίζεται! Κι επιπλέον είναι και απρόβλεπτο.
Ο Δημήτρης Πλειώνης κατάφερε αυτό που κάνει ένα παιδί όταν έχει μπροστά του μια λευκή κολλά χαρτί.
Αντί για λευκό χαρτί όμως μας δίνει ένα μαύρο σκηνικό.. και εμείς διαλέγουμε τα χρώματα που θέλουμε… καθένας τα δικά του για να φτιάξουμε το δικό μας παραμύθι!
Τρεις ηθοποιοί, ένα τετράγωνο τραπέζι κι ένα τόπι. Και φτιάξαμε παλάτια, θάλασσες, δάση, όπως τα θέλει ο καθένας. Αυτή η σκηνοθετική ελευθερία μας μάγεψε.. μας ταξίδεψε από χώρα σε χώρα.. από τον Αίσωπο ως τους Αδελφούς Γκριμ..
Και παίζουν τόσο καλά ο Δημοσθένης, η Χριστίνα και η Μαρία.. Με ελάχιστα αντικείμενα και με μαύρα απλά ρούχα γίνονταν βάτραχοι, ψάρια, βασιλιάδες.. χαμηλό μπάτζετ… υψηλότατο ταλέντο!!
“Μαμά ξέρω τί θα γίνει, να σου πω;” λέει φωναχτά ο μικρός μπροστά μου. Κι αμέσως κάνει ησυχία πάλι για να δει. Λίγο μετά γελάει φωναχτά. Τα παιδιά δεν είναι ψεύτικα, ούτε φέρονται ευγενικά.. όταν κάτι δεν τους αρέσει, στο λένε στα μούτρα!!
Η παράσταση τελείωσε κι όλοι εμείς θέλαμε κι άλλο! Πολλά παιδιά ήθελαν να δουν τον βάτραχο κι έτρεξαν να τον βρουν στο καμαρίνι του, κι άλλα πάλι την πριγκήπισσα..
Εγώ πάλι.. έφυγα χαρούμενη με συντροφιά τον φθινοπωρινό ήλιο..
Αντιγόνη Παφίλη
