Δεν ξέρω για εσάς αλλά το μάθημα της Έκθεσης ήταν το χειρότερο για μένα στο σχολείο. Και όμως, γράφω, πάρα το «κόμπλεξ» που μπορεί να δημιούργησε εκείνο το 13 στην Έκθεση στις Πανελλήνιες το 2002. Και όμως, επέλεξα τα Μέσα Μαζικής Ενημέρωσης για σπουδές. Και σε πείσμα αυτού του «κόμπλεξ», θα συνεχίσω να γράφω γιατί απλά μου αρέσει. Και κόντρα σε όλα όσα από το 2010 (βλ. «κρίση» των πάντων και κατά πάντων) μας καταπιέζουν, θα συνεχίσω «και ας μου βγει και σε κακό».

Με αυτά και με εκείνα λοιπόν «χτύπησα» την πόρτα του The Mach|ne, γνώρισα την Αντιγόνη, το Νίκο και το Δημήτρη. Σε ένα χώρο, στο κέντρο της πόλης που ενώ «βουλιάζει» ταυτόχρονα «αναγεννιέται», τρεις άνθρωποι βάζουν την προσωπική τους Μηχανή, σε λειτουργία για εκείνα που υπάρχουν και ακόμα δεν έχουν χαθεί. Και επειδή περισσότερες Μηχανές είναι πάντα καλύτερες από μια, είπα και εγώ να βάλω και τη δική μου σε λειτουργία. Η λειτουργία της θα είναι κινηματογραφική και ενίοτε θεατρική και σε καμία περίπτωση κριτική.

Θεατρικά θα περιπλανηθούμε σε ο,τι παίζει στην πόλη και μας κεντρίζει το ενδιαφέρον να το παρακολουθήσουμε, μεταφέροντάς σας τι είδαμε και πως το είδαμε. Ο κινηματογράφος από την άλλη, δεν έχει να κάνει απαραίτητα με τις ταινίες που «τρέχουν» αλλά και με όσες «έτρεξαν». Τι εννοώ;

Πριν από ένα χρόνο περίπου, η πολύ καλή μου φίλη Ευαγγελία και μανιώδης κινηματογραφόφιλη, με έβαλε στο «τρυπάκι» του project των 150 ταινιών από Όσκαρ σε Όσκαρ. Οι όροι απλοί, να δεις ,όσες περισσότερες ταινίες θέλεις (με στόχο τις 150) από τα περσινά μέχρι και τα φετινά βραβεία Όσκαρ. Βασική προϋπόθεση; Να βλέπεις την κάθε ταινία για πρώτη φορά. Κριτήριο επιλογής; Δεν υπάρχει. Όποια ταινία θέλεις εσύ, από την πιο «καμένη» μέχρι την πιο σινεφίλ (αν θέλουμε να δώσουμε χαρακτηρισμό). Άλλωστε δεν υπάρχουν κακές και καλές ταινίες, αν αγαπάς να βλέπεις μανιωδώς «τα πάντα». Όλα υποκειμενικά είναι. Έτσι λοιπόν, από πέρσι τον Φεβρουάριο, ξεκίνησα αυτό το project και σκέφτηκα να το μοιραστώ μαζί σας, γράφοντας και παρουσιάζοντας τις σκέψεις μου για την κάθε ταινία, όπως «την είδα». Δεν ξέρω αν θα φθάσω τον στόχο των 150 αλλά θα το προσπαθήσω. Πάντως σε καλό δρόμο είμαι. Τι λέτε θα με «ακολουθήσετε»;

Διαβάστε επίσης:

Παγκόσμια Ημέρα Θεάτρου. | Της Ελιάνας Περηφάνου Θέατρο είναι ελευθερία | Tης Αγγελικής Μητροπούλου Ρωμαίος και Ιουλιέτα για δύο! | Της Ελιάνας Περηφάνου White bird in a Blizzard | Της Δήμητρας Παναγιωτάκη