Μια γραμμή ήλιου ξετρυπώνει απ’τη χαραμάδα και με ξυπνά… Άλλη μια φορά ξυπνάω τόσο κουρασμένη! Σκουπίζω τα δάκρυα από το πρόσωπό μου. Πάλι σε ζητούσα το προηγούμενο βράδυ.
Σηκώνομαι προσπαθώντας να μην πατήσω τα σπασμένα γυαλιά,σηκώνω τη φωτογραφία σου απ’το πάτωμα,κουλουριάζομαι στο παράθυρο και κοιτάζω έξω. Τόσοι άνθρωποι τρέχουν να προλάβουν κάτι. Τι;
Ποτέ μου δεν έτρεξα. Για τίποτα. Μάλλον κακώς. Αν είχα τρέξει ίσως σε ζούσα περισσότερο… Αν είχα τρέξει τότε ίσως τώρα να μην ξυπνούσα μόνη. Με σκοτώνουν αυτά τα αν αγάπη μου. Κάθε μέρα και περισσότερο.
Η ιδέα του να ξεκινήσω να τρέχω σήμερα με ελκύει. Αλλά δε θα το κάνω. Δεν μπορώ. Όντας τόσο κουρασμένη από αυτή τη ζωή,δεν μπορώ. Απλά θα λυγίσω πριν ακόμα κάνω τη μισή διαδρομή…
Δε θέλω να ξεκινήσω τη μέρα μου. Θέλω να μείνω εδώ και να παρατηρώ τον κόσμο. Αυτούς τους ευτυχισμένους ειδικά,που περπατούν με τόση χάρη και τέτοιο χαμόγελο!
Και; Που είσαι για να περπατήσουμε μαζί; Μάλλον και εσύ σε κάποιο παράθυρο. Να πίνεις τον καφέ σου ζεστό,να νιώθεις την αγκαλιά ενός ανθρώπου. Πως είναι; Πως είναι να ξυπνάς με παρέα; Μόνο αυτό πες μου. Θα το αντέξω. Θέλω να μάθω. Δε θα το νιώσω ποτέ. Δε μου αξίζει. Ίσως και να μη θέλω καν… Συνήθισα τη μοναξιά δυστυχώς.
Αχ αυτοί οι πρωινοί μονόλογοι! Τόσο μελαγχολικοί και να σου θυμίζουν ποιος είσαι. Δε θέλω να ξέρω ποια είμαι! Δε μου αρέσει αυτός ο εαυτός.
Αρχίζει να σκοτεινιάζει και κλείνω το παράθυρό μου. Μου φτάνει το σκοτάδι της ψυχής μου,δε νομίζεις;
Παίρνω ένα τσιγάρο και είμαι τόσο σίγουρη πως μπορώ να το ανάψω. Τόσα χρόνια καίγομαι μέσα μου.
Ανοίγω ένα μπουκάλι κόκκινο κρασί. Δεν κατάλαβα πότε τελείωσε. Πότε η φωτογραφία σου βρέθηκε ξανά στα πόδια μου. Πότε έσπασε ο καθρέφτης.
Τέλος ζωή. Άφησέ με. Μην έρθεις το επόμενο πρωί για μένα. Δε θέλω τίποτα από τούτο τον κόσμο.
Κουράστηκα. Σιχάθηκα.
Link:Μάγδα Μπακούση
