Θέλεις τόσο πολύ να κάνεις πράγματα.. στη δουλειά σου, στο σπίτι σου, με τους φίλους σου, με τον άνθρωπο σου..
«Κανόνισε να βρεθούμε τις επόμενες μέρες οπωσδήποτε».. «να βρεθούμε σίγουρα αυτή τη βδομάδα» .. «μη χαθούμε πάλι» και ύστερα πρέπει να μείνεις στη δουλειά λίγο παραπάνω.. γυρνάς στο σπίτι κουρασμένος, να μη μαγειρέψεις και κάτι..και να πάρω και το Μαράκι που με πήρε το πρωί στη δουλειά.. «Πώς γίναμε έτσι ρε γαμώτο;»
Και δεν προλαβαίνεις και θες να βγεις με τους φίλους σου, αλλά δυστυχώς η μέρα έχει πια λίγες ώρες! Μα πώς έγινε αυτό; Πού πήγε όλος αυτός ο χρόνος, τότε που προλάβαινες να δεις όλους σου τους φίλους; Που όλοι τους χωρούσαν σε μια πλατεία;
Θυμάμαι όταν ήμουν μικρή, τα απογεύματα που μου έμοιάζαν μεγάλα και τα χρόνια στο σχολείο ατέλειωτα. Οι ώρες στην τάξη, να μην περνούν με τίποτα, τα διαλείμματα μόνο να τρέχουν σα νεράκι..
Σαν να λιγοστεύουν οι ώρες όσο μεγαλώνεις.. η μέρα συρρικνώνεται..
Και η μάνα μου, μου να μου λέει να γυρίζω στο σπίτι, όταν πέφτει ο ήλιος.. Ούτε εγώ είχα ρολόι, ούτε εκείνη όμως ανησυχούσε. Έπαιζα στην πλατεία…και οι ώρες ήταν πολλές τότε ..χωρίς όμως να ναι αρκετές και πάλι..
/////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////////
Και πάλι με πήρε ο ύπνος και διάβασα μόνο 2 σελίδες.. και είναι ωραίο το βιβλίο αυτό, να σκεφτείς εγώ το διάλεξα.. και αύριο πάλι ξύπνημα πρωί πρωί.. και μετά τη δουλειά, βράδυ πια, να δω και καμιά ταινία, να μην πάω και μια βολτίτσα έξω τώρα που καλοκαίριασε.. Τί δηλαδή να μη ζούμε εκτός δουλειάς; Ε, όχι δα!
Κάθε φορά που μου «έρχεται» κάτι καλό, μια ιδέα.. τη σημειώνω κατευθείαν, σιγά μη την θυμάμαι μετά..
Και ξέρεις ποιό είναι το θέμα;
Δεν προλαβαίνουμε, δεν μπορούμε να αφοσιωθούμε ολοκληρωτικά και ουσιαστικά σε όλα αυτά που θέλουμε.
Όλοι μας πια, θέλουμε να κάνουμε πολλά και θέλουμε συνεχώς κι άλλο χρόνο.. κι άλλο, για να είμαστε καλοί σε όλα.. και καταλήγουμε να τρέχουμε όλη μέρα και απλά να μετατοπίζουμε ” τα θέλω” στην ατζέντα από μέρα σε μέρα!
Κι είναι αυτός ο Λόγος, που από πάντα περιμένουμε το καλοκαίρι.. γιατί είναι αυτό που μας δίνει το άλλοθι στην ξενοιασιά, στην ξεχασμένη ατζέντα..
Αντιγόνη Παφίλη
