«Γη» Σταθμός Λαρίσης
Τρίτη μεσάνυχτα κάπου στην Αθήνα, στη γη.. Παρέα με γραβιερογεμιστά μανιτάρια, μπουγιουρντί με παστουρμά, μπεκρή μεζέ, χοιρινή τηγανιά, ψητές φλωρίνης με κάππαρη και σκορδοξυδάκι συνοδεία ψητού στα κάρβουνα ψωμιού ελαιοριγανάτου, εν ολίγοις η χαρά κάθε μπινελικομεζεδόφιλου. Κάτι κόμπιασε όμως τα στομάχια μας, σβέστος χοιρινός στη λαδόκoλλα off, κλαίγαμε μόνο στην ιδέα αυτής της γευστικής απώλειας.
Αφού λοιπόν με περισσή όρεξη καθαρίσαμε τα πιάτα και αποκαλύφθηκε ο καφέ τους πάτος διάσπαρτος με κυκλικά μοτίβα και σε συνδυασμό με το ημίγλυκο κοκκινέλι κυριευθήκαμε από μια ψυχεδελική μέθη. Σαν αποτέλεσμα αυτού η συζήτηση άναψε πάνω στην ώρα που μας συντρόφευσε ο κύρης του μαγαζιού.” Εδώ παιδιά” μας λέει “η φάση ξεκίνησε αυθόρμητα. “Ο πρώην ιδιοκτήτης” μας δείχνει το κάδρο με το πορτρέτο ενός νεαρού άνδρα, “θαλασσοπνίγηκε και η δικοί του πούλαγαν το μαγαζί, εγώ μόλις που είχα τελειώσει το στρατό και αφού η γυναίκα μου το ‘χε με την κουζίνα είπαμε να το πάρουμε. Έτσι απλά, χωρίς bussiness plan, χωρίς βλέψεις πλουτισμού και μεγαλοπιάσματος.
Ο κύρης λοιπόν του καραβιού,-ώπα μπερδεύτηκα- του μαγαζιού ήθελα να πω-το χρώμα του σκούρο ξύλο κυριαρχούσε all around-έπινε ουίσκι με λεμόνι, καπνίζε την ξύλινη πίπα του και σε συνδυασμό με τον γκρίζο του κότσο θύμιζε ναυτικό βγαλμένο απ’ τους στίχους του Καββαδία.
Έχω μια πίπα ολλανδική από ένα μαύρο ξύλο,
όπου πολύ παράξενα την έχουν σκαλισμένη.
Έχει το σχήμα κεφαλιού Γοργόνας με πλουμίδια.
Κι ένας σ’ εμέ ναύτης Δανός την έχει χαρισμένη.
Καραβοκύρης που με το σκαρί του, επέπλεε στον αφρό της πόλης.
Του λέμε ”Ωραίο το φαγάκι”, μας απαντά “Δεν είναι σταθερό το μενού, το βγάζουμε ανάλογα με την εποχή, τη μέρα και τη διάθεση, πότε μπαίνω εγώ κουζίνα, πότε η γυναίκα μου, πότε ο γιός μας, ο καθένας φτιάχνει ότι του αρέσει.”
Να σου κι εμφανίζεται η σύζυγος κι αμέσως τον παίρνει στο ψιλό Φέρε μια μπύρα στο αφεντικό”. Κάποτε έπηζαν στη δουλειά, τώρα τα πράγματα άλλαξαν και απ’ ότι φαίνεται δεν τους χαλάει, αράζουν μαζί σαν δύο φιλαράκια και συζητούν μαζί με παλιούς, πιστούς θαμώνες, ενίοτε φέρνουν και μουσικούς. Τα προηγούμενα χρόνια είχαν προβλήματα με τους γείτονες που τους έφερναν την αστυνομία. Τώρα που στη γειτονιά ζουν ως επί το πλείστον μετανάστες δεν έχουν κανένα πρόβλημα. Η κουβέντα έφτασε και στη δραματική αλλαγή της ελληνικής κουζίνας,ως απόρροια του κουζινικού παροξυσμού που έχει κατακλύσει τον πλανήτη. Πάνε να μας χαλάσουν την κουζίνα. “Είχα πάει στη μάνα μου για φαγητό και ξαφνικά μου φέρνει το πιάτο και κάτι δεν μου πήγαινε καλά. Η ποσότητα είχε ελαττωθεί, είχε βάλει σε σειρά τα μπιζέλια, το ρύζι. Και δεν έφταναν αυτά είχε βαλει και δαμάσκηνα.
Ρε μάνα τι σε ‘πιασε τι είναι αυτά τα φρούτα! Το ίδιο αντίκρισαν και άλλοι φίλοι και αναρωτιόμασταν που το είδαν όλες τους.
“Αμ το άλλο…να παραγγέλνεις μαρουλοσαλάτα και να σου φέρνουν κάτι κομμάτια γκοτζίλα…πως δεν πνιγήκαμε, εμένα το μαρούλι μου αρέσει.. ψιλοκομμένο όπως το κοβε η μάνα μου”. Έτσι αποφάσισα στο μαγαζί να το κόβω μέτριο για όλα τα γούστα.
Αμέσως μου ´ρθε στο μυαλό η ιστορία ενός γνωστού που πήγε με φίλο για κρασί και τους έφεραν ποικιλία τυριών που ‘χε και blue chesse, και ο άλλος έξαλος φώναζε “Α τον αλήτη μας έφερε χαλασμένο τυρί, μες στη σαπίλα είν΄τούτο..πάμε να φύγουμε!” Να φύγετε και που να πάτε; Ο κόσμος σας και ο δικός μας αλλάζει και ίσως να μην μπορούμε να κάνουμε τίποτα γιαυτό, μπορούμε απλά να αράζουμε στα τελευταία αυθεντικά προπύργια του παλιού κόσμου, κάπου στη “Γη”, κάπου στην πόλη μας, μαζί με φίλους και ανθρώπους που μας νιώθουν.
Do you know beauty and the beast? She’s both!!
Ανάποδη σε όλα της, παιδί της φύσης που ζει στο αστικό τοπίο, μοναχικός άνθρωπος μα ταυτόχρονα πνεύμα συλλογικότητας και αλληλεγγύης. Αλλάζει δουλειές και δραστηριότητες σαν τα πουκάμισα, ευελπιστόντας στο μέλλον να γράψει το δικό της factotum.. Αυτό το διάστημα ασχολείται με τη μαγειρική τέχνη, διευρύνοντας την γευστική της παλέτα. Όταν δεν περιδρομιάζει θα την δείτε να τρέχει χωρίς φώτα με το ποδήλατό της, να σκαρφαλώνει ξυπόλιτη σε μονοπάτια, να χτυπιέται σε κάποιο live που δεν ξέρει καν ποιοί παίζουν, να βλέπει ταινία σε κάποια σκοτεινή αίθουσα με φακό στο κεφάλι ή σε κάποια παραλία να πλέκει πουλόβερ με φύκια. Για προτάσεις, σχόλια και ότι άλλο σας κατέβει στο κεφάλι στο mail [email protected] Υ.Γ. Ανοιχτή και σε προσκλήσεις για ομαδικά μαγειρέματα!
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Δίστομο. Ο ερχομός μου στην Αθήνα μου άνοιξε νέες διαδρομές που αποφάσισα να τις ακολουθήσω με ένα ποδήλατο. Χάρις σε αυτό, πεταλιά με πεταλιά, ανακάλυψα την όμορφη, την σκοτεινή αλλά και την παράξενη πλευρά της πόλης, τα λούμπεν στοιχεία της με δελέασαν να την εξερευνήσω και έτσι σιγά σιγά – όπως γίνονται όλα τα όμορφα πράγματα – την αγάπησα.
Είμαι λάτρης του αστικού τοπίου, της ζωής που υπάρχει και κινείται μέσα σε αυτό, των ανθρώπων του, ακόμα και του φαγητού που δημιουργείται μέσα από την ατμόσφαιρά του.
Γι΄ αυτούς τους λόγους αποφάσισα να το φωτογραφίζω σε κάθε στιγμή του, πιστεύοντας πως μέσα από την φωτογραφία θα μπορέσω να μεταδώσω την εικόνα του, την ομορφιά του μέσα από την δική μου οπτική, την ομορφιά που συλλέγω μέσα σε κάτι που από πολλούς μπορεί να θεωρείτε άσχημο! Λατρεύω να ανακαλύπτω μέσα από τις φωτογραφίες!!
