Κυριακή βράδυ στο θέατρο του Νέου Κόσμου. Ήθελα να την μοιραστώ με φίλους. Ήλπιζα να τους αρέσει… Στη σκήνη λευκό…Και εμείς πιάνουμε δυο σειρές ένιωθα τα βλέμματα και τις ανάσες τους..
Η παράσταση ξεκινά με την θεωρία των Χορδών υπάρχουμε και ζούμε σε παράλληλα σύμπαντα. Ένα ζευγάρι εγώ και αυτός ή εγώ και κάποιος άλλος ψιλοαταίριαστοι εξωτερικά, η Μαριάν αστροφυσικός και ο Ρόλαν μελισσοκόμος. Δυο παράλληλοι κόσμοι που συναντιούνται εκεί στην μέση ενός κήπου και ερωτεύονται… Και εκεί αρχίζει το παιχνίδι των πιθανοτήτων. Η σχέση τους περνάει από το χιούμορ και την τρυφερότητα, στον κυνισμό και τη θλίψη για να ξαναρχίσουν πάλι από την αρχή.
Σε ένα κυκλικό μοτίβο, όπως ακριβώς και οι πλανήτες που μιμούνται οι ήρωες με τις χορευτικές κινήσεις τους. Παρακολουθούμε την επανάληψη της ίδιας εικόνας και νιώθουμε την αλλαγή συναισθημάτων. Θέση-αλλαγή-θέση… Και στην σκήνη δεσμίδες φωτός να πέφτουν από πάνω.
Λόγια απλά αβίαστα που μου μοιάζουν τόσο οικεία και εκεί αναστενάζω… Γυρνάνε όλοι με κοιτάνε σαν να ξέρουν. Σκέφτομαι τί θα είχε συμβεί αν είχα αντιδράσει αλλιώς σε εκείνη την φάση ίσως να μην ήταν τα πράγματα έτσι. Και αν δεν ήταν πώς θα μπορούσαν να είναι. Και εκεί που αναρωτιέμαι…Έρχεται η κορύφωση που πάντα απεγνωσμένα ζήταμε εμείς οι θεατές σαν πεινασμένα σκυλιά. Σκηνή δυνατή χωρίς ήχο…μόνο κίνηση. Και εκεί παγώνω για λίγο. Κάθεται ακριβώς πίσω μου.
Δεν ξέρω πως είναι να έχεις έχεις βιώσει κάτι τόσο επίπονο και να το βλέπεις στην σκήνη. Αναπνοή. Ίσως και να είναι λυτρωτικό. Χειροκρότημα.
Του Νικ Πέιν.
Μετάφραση: Δημήτρης Κιούσης.
Σκηνοθεσία: Βαγγέλης Θεοδωρόπουλος.
Παίζουν: Στεφανία Γουλιώτη, Μάκης Παπαδημητρίου.
Σκηνικά: Παντελής Μάκκας.
Κίνηση: Αγγελική Στελλάτου.
Μουσική: Σταύρος Γασπαράτος.
Φωτισμοί: Σάκης Μπριμπίλης
Link:Ισμήνη Πρωίου
