Μαγειρεύει η Χριστίνα Δραγγανά – Φωτογραφίζει ο Γιάννης Καλύβας
Παρασκευή απόγευμα, μιλάω με τον John Calivas ώστε να κανονίσουμε ένα κυριακάτικο τσιμπούσι στο σπίτι μου. Δεν προλαβαίνω να κλείσω το τηλέφωνο και μία σκέψη έχω στο μυαλό μου “Τι θα μαγειρέψω”. Αρχικά σκέφτομαι, αφού θα γίνει και φωτογράφιση πρέπει μαγειρέψω κάτι εντυπωσιακό, με ωραίο στήσιμο, σαν αυτά τα γαλλοπρεπή που μας έμαθαν στη σχολή, σαν τα πιάτα που βλέπουμε στην τηλεόραση και στα έντυπα που ασχολούνται με τη “γαστρονομία”. Γεωμετρία, χρώματα, βάλε και λίγο πορτοκαλί να χτυπάει στο μάτι, πιάτο με υπογραφή ντιζάινερ και “δεν συμμαζεύεται.” Μετά από ένα brainstorming (μόνη μου) με αλληλουχίες εικόνων να εναλλάσσονται μέσα στο κεφάλι μου, με αφρούς βασιλικού, μους σαφράν, ελιές με μαύρο ταραμά, κουλί κόκκινης πιπεριάς, ταρτάρ μυλοκόπι, σκόνη πορτοκαλιού, πέστο καρύδι, αυγά ορτυκιού, τουίλ παρμεζάνας, βινεγκρέτ ροδάκινο…αναφωνώ “Τι σχέση έχουν όλα αυτά με την πραγματική ουσία της γεύσης;” Η γεύση είναι άρρηκτα συνδεδεμένη με τη μνήμη, την πρώτη ανάμνηση που έχει ο καθένας μας, αν γυρίσει πίσω και θυμηθεί σαν από όνειρο τη μαγειρική της γιαγιάς του, της μάνας του, τις γεύσεις που εγκαινίασαν τον παρθένο ουρανίσκο του. Από τότε όλα άλλαξαν, δεν υπήρξε γυρισμός, είτε κάποια γεύση θα γινόταν η αγαπημένη του, είτε θα τη μισούσε θανάσιμα και θα ορκιζόταν ακόμα και χρόνια μετά πως “Εγώ αυτό δεν το τρώω”.
Οι πρώτες μου γευστικές αναμνήσεις είναι συνδεδεμένες με το χωριό μου…Θυμάμαι έντονα τη γεύση του φρεσκοκομμένου καρπουζιού από το μποστάνι, τα τηγανιτά που έφτιαχνε η γιαγιά μου στον πατέρα μου για κολατσιό στο χωράφι, μελιτζάνες, κολοκυθάκια, αυγά, πατάτες, τυρόψωμα, από τα οποία πάντα τσιμπολογούσα κρυφά! Την σπανακόπιτα ψημένη στα κάρβουνα, στο τζάκι αλλά με τη γεύση του τηγανιτού λόγω του υπερβολικού ποτίσματος του φύλλου με ελαιόλαδο. Την παλιά χύτρα που ξερνούσε ατμούς και σφύριζε σαν μανιασμένη, που μέσα της η γιαγιά ετοίμαζε τα φαγητά, τα έλεγε «μπλουμ», πέταγε πρώτα το κρέας να βράσει με το πελτέ συνήθως και μετά έριχνε το ρύζι, για πιλάφι ή το κριθαράκι.
Εκτός σπιτιού στα μαγαζιά του χωριού στις σούβλες έψηναν σουφλιμά (τοπική ονομασία για το χοιρινό κοντοσούβλι), σπλινάντερο, προβατίνα, και άλλα κρεοπαρασκεύασματα που σε πολλούς φαντάζουν αποκρουστικά, τότε όμως για εμάς ήταν εξαιρετικοί μεζέδες (για μένα βέβαια είναι ακόμα και τώρα.) Όλα τα παραπάνω είχαν μια εκρηκτική γεύση, που σε γυρνούσε σε πρωτόγονες ουσίες του ανθρώπου. Ο λόγος απλός. Βασίζονταν σε πρώτες ύλες που προέρχονται απευθείας από τη γη μας χωρίς κάποια ιδιάιτερη επεξεργασία κατά την προετοιμασία, χωρίς ιδιαίτερες προσθήκες. Για το λόγο αυτό δεν χρειάζονταν βαριές σάλτσες και καρυκεύματα για να σταθούν γευστικά. Λάδι από τις ελιές στον κάμπο, ρίγανη από το βουνό, αφρίνα από τη λιμνοθάλασσα, στεφάνωναν την κουζίνα της ένδειας, της δικής μας κουζίνας, αυτή που κουβαλάω στην καρδιά μου. Και αφού η μαγειρική, όπως λέει και μια πολύ καλή μου φίλη και συνάδελφος, είναι μέσο μετάδοσης συναισθημάτων δεν γίνεται να μην είμαστε ειλικρινείς με τη δουλειά μας.
Πριν δύο χρόνια που ξεκίνησα τη σχολή μαγειρικής, πήρα μια απόφαση για τη ζωή μου, να κάνω αυτό που μου αρέσει, απλά να περνάω καλά, χωρίς προσδοκίες για χρήμα, καριέρες, χωρίς κανόνες. Σπατάλισα χρόνια στο πανεπιστήμιο, κάνοντας κάτι που δεν μου αρέσει, ακολουθώντας τη νόρμα που λέει ότι δεν μπορείς να πετύχεις τίποτα αν δεν έχεις ένα πτυχίο, απλά για να οδηγηθώ στα πρόθυρα της κατάθλιψης, όπου η μια μέρα έμοιαζε ίδια με την άλλη, με τη ματαιότητα να κατακλύζει κάθε πρωινό ξύπνημα, κάθε συνάντηση, κάθε συζήτηση, κάθε δραστηριότητα.
Θα ψήσω προβατίνα είπα μέσα μου και ξεκίνησα με χαρά για το κρεοπωλείο της γειτονιάς μου.
Τέλος θα ήθελα να ευχαριστήσω το Machine, για το χώρο που μου έδωσε στην ομάδα της. Καθώς και τον John Calivas που με την υπέροχη φωτογραφική του ματιά, θα είναι συνοδοιπόρος στο σαφάρι που θα κάνουμε στο urban γευστικό τοπίο της Αθήνας.
ΠΡΟΒΑΤΙΝΟΙΣΤΟΡΙΑ
Υλικά και πολλή πολλή φαντασία…
Μαρινάδα προβατίνας : κρεμμύδι, ακτινίδιο, πιπερόριζα, σκορδοριγανέλαιο, κόκκοι πιπεριού
Καρύκευμα πριν το ψήσιμο: αφρίνα Μεσολογγιου, ρίγανη, φρεσκοτριμμένο πιπέρι
Στα κάρβουνα
Ραδίκια με μετζαλούνα
Κοπανιστή φέτα με μπούκοβο και φρέσκο βασιλικό
Σάντουιτς με προβατίνα: μοναστηριακό πολύσπορο, κοπανιστή φέτα, ραδίκι, σταμναγκάθι, ψητή μαραθόριζα.
Επιδόρπιο: μεθυσμένο βότκα-πορτοκάλι gummy bear
Do you know beauty and the beast? She’s both!!
Ανάποδη σε όλα της, παιδί της φύσης που ζει στο αστικό τοπίο, μοναχικός άνθωπος μα ταυτόχρονα πνεύμα συλλογικότητας και αλληλεγγύης. Αλλάζει δουλειές και δραστηριότητες σαν τα πουκάμισα, ευελπιστόντας στο μέλλον να γράψει το δικό της factotum.. Αυτό το διάστημα ασχολείται με τη μαγειρική τέχνη, διευρύνοντας την γευστική της παλέτα. Όταν δεν περιδρομιάζει θα την δείτε να τρέχει χωρίς φώτα με το ποδήλατό της, να σκαρφαλώνει ξυπόλιτη σε μονοπάτια, να χτυπιέται σε κάποιο live που δεν ξέρει καν ποιοί παίζουν, να βλέπει ταινία σε κάποια σκοτεινή αίθουσα με φακό στο κεφάλι ή σε κάποια παραλία να πλέκει πουλόβερ με φύκια. Για προτάσεις, σχόλια και ότι άλλο σας κατέβει στο κεφάλι στο mail [email protected] Υ.Γ. Ανοιχτή και σε προσκλήσεις για ομαδικά μαγειρέματα!
Γεννήθηκα και μεγάλωσα στο Δίστομο. Ο ερχομός μου στην Αθήνα μου άνοιξε νέες διαδρομές που αποφάσισα να τις ακολουθήσω με ένα ποδήλατο. Χάρις σε αυτό, πεταλιά με πεταλιά, ανακάλυψα την όμορφη, την σκοτεινή αλλά και την παράξενη πλευρά της πόλης, τα λούμπεν στοιχεία της με δελέασαν να την εξερευνήσω και έτσι σιγά σιγά – όπως γίνονται όλα τα όμορφα πράγματα – την αγάπησα.
Είμαι λάτρης του αστικού τοπίου, της ζωής που υπάρχει και κινείται μέσα σε αυτό, των ανθρώπων του, ακόμα και του φαγητού που δημιουργείται μέσα από την ατμόσφαιρά του.
Γι΄ αυτούς τους λόγους αποφάσισα να το φωτογραφίζω σε κάθε στιγμή του, πιστεύοντας πως μέσα από την φωτογραφία θα μπορέσω να μεταδώσω την εικόνα του, την ομορφιά του μέσα από την δική μου οπτική, την ομορφιά που συλλέγω μέσα σε κάτι που από πολλούς μπορεί να θεωρείτε άσχημο! Λατρεύω να ανακαλύπτω μέσα από τις φωτογραφίες!!
